Big Joe Turner

Hoewel zijn grootste faam in de jaren vijftig begon met zijn rock-'n-roll-hits, zoals het nummer Shake, Rattle and Roll, strekt zijn carrière van de jaren twintig tot de jaren tachtig.

Turner had meerdere bijnamen, waaronder The Boss of the Blues en Big Joe Turner (vanwege zijn postuur). Hij ontdekte zijn liefde voor muziek door de betrokkenheid met de kerk. Zijn vader kwam om in een treinongeluk toen Turner vier jaar oud was. Hij begon met zingen op straat voor geld en verliet school op 14-jarige leeftijd. Vervolgens ging hij werken in clubs in Kansas City, eerst als een kok, later als ober. Na een tijd werd Turner bekend als The Singing Bartender (de zingende barman). Turner ging zingen in clubs als The Kingfish Club en The Sunset. Turner en zijn pianospelende partner Pete Johnson werden lokaal bekende artiesten.

Turners partnerschap met boogiewoogie-pianist Pete Johnson bleek succesvol. Samen vertrokken ze in 1936 naar New York, waar ze in samen met Benny Goodman een concert gaven, maar zoals Turner zei: Na onze show met Goodman werden we geboekt op verschillende locaties, maar New York was nog niet klaar voor ons dus gingen we weer terug naar Kansas City. Uiteindelijk werden ze ontdekt in 1938 door de talentenscout John H. Hammond, hij nodigde ze terug uit naar New York om te verschijnen op een van zijn "From Spirituals to Swing" concerten in Carnegie Hall, wat instrumentaal was in het verspreiden van jazz en blues voor een groter publiek.

Turner en Johnson scoorden een grote hit met het nummer Roll Em Pete. Het nummer is een van de eerste opnamevoorbeelden van de backbeat. Turner heeft het nummer meerdere malen opgenomen met verschillende artiesten en met andere combinaties.

In 1939 begonnen Turner en Johnson samen met de boogiewoogie-spelers Albert Ammons en Meade Lux Lewis een residentswoning in Café Society, een club in New York waar ze verschenen met zangeres Billie Holiday en Frank Newtons band. Naast Roll 'Em Pete waren Turners meest bekende opnames rond die tijd "Cherry Red", "I Want A Little Girl" en "Wee Baby Blues".

In 1941 ging Turner naar Los Angeles, waar hij optrad in Duke Ellingtons revue Jump for Joy in Hollywood. Hij verscheen als een zingende politieman in een act, genaamd He's on the Beat. Los Angeles werd zijn thuisbasis voor een tijd. In 1945 opende hij z'n eigen café samen met Pete, genaamd The Blue Moon Club.

Turner maakte veel opnames, niet alleen met Johnson maar ook met de pianisten Art Tatum, Sammy Price en met verschillende jazz-ensembles. Hij nam nummers op bij verschillende platenlabels, vooral bij National Records, waar hij ook opnam met de Count Basie Orchstra. In Turners carrière leidde hij de overgang van big band naar jump blues naar R&B en uiteindelijk naar rock-'n-roll. Turner was bekwaam in de traditionele bluesverses. Tijdens de legendarische Kansas City-jamsessie wisselde hij refreinen in voor urenlange instrumentale solo's.

Toen Turner in 1951 optrad met de Count Basie Orchestra in het Apollo Theater in Harlem, als vervanging voor Jimmy Rushing, werd hij gespot door Ahmet en Nesuhi Ertegün, die Turner liet tekenen voor een nieuw label: Atlantic Records. Turner maakte een paar hits met het standaard bluespatroon. "Chains of Love" en "Sweet Sixteen" maakte hem een tienerfavoriet en verbeterde zijn succes nog voor de hit Shake, Rattle and Roll. Hiermee hielp hij ook het transformeren van de populaire muziek.

Hoewel de cover van het nummer Shake, Rattle and Roll van Bill Haley & His Comets een grotere hit werd dan die van Turner, zochten veel luisteraars de versie van Turner en werden daarbij geïntroduceerd in de wereld van de R&B. Elvis Presley liet zien dat hij zo'n introductie niet nodig had. Zijn versie van het nummer combineerde Turners teksten met Haleys arrangement, maar dat werd geen succesvolle single.

Na een aantal hits liet Turner de populaire muziek achter zich en keerde terug naar zijn roots als zanger, ondersteund door een jazzbandje. In 1966 hielp Bill Haley Turners carrière weer op te frissen door hem zijn band The Comets voor een reeks opnames beschikbaar te stellen. In 1977 nam hij een cover op van Guitar Slim, "The Things That I Used to Do".

In de jaren zestig en 70 keerde Turner terug naar jazz en blues. Hij verscheen op verscheidene festivals. Hij nam op onder het label impresario Norman Granz's Pablo. Een keer samen met zijn vriendelijke rivaal Jimmy Witherspoon. Hij werkte ook met de Duitse boogiewoogie-pianist Axel Zwingenberger.

In 1985 overleed Turner op 74-jarige leeftijd aan een hartinfarct, eerder had hij al last van artritis, gewrichtsontstekingen en diabetes.

In 1945 won Turner de Esquire magazine Award voor mannelijke zanger.[1] Ook won hij de Melody Maker voor beste nieuwe zanger in 1956.[1] In de Jazz Journal award stond hij op de eerste plaats als mannelijke zanger in 1965.[1] In 1983 werd hij opgenomen in de Blues Hall of Fame.[2]

Big Joe Turner werd in 1987 postuum opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.[3]

De muziekcriticus Robert Palmer van The New York Times schreef na zijn overlijden: ..his voice, pushing like a Count Basie solo, rich and grainy as a section of saxophones, which dominated the room with the sheer sumptuousness of its sound.[4]

• Roll 'Em Pete - 1938
• Chains of Love - 1951
• Honey Hush - 1953
• Shake, Rattle And Roll - 1954
• Flip Flop And Fly - 1955
• Cherry Red - 1956
• Corrina, Corrina - 1956
• Wee Baby Blues - 1956
• Love Roller Coaster - 1956
• Midnight Special - 1957

• Roll 'Em, Pete - "Joe Turner & Pete Johnson" (Vocalion, januari 1939)
• Cherry Red - "Pete Johnson & his Boogie Woogie Boys" (februari, 1939)
• Joe Turner Blues - "Benny Carter & his All-Stars orchestra" (Okeh, 1940)
• Wee Baby Blues - "Art Tatum & his Band" (Decca, februari 1941)
• Corrine Corrina - "Art Tatum & his Band" (Decca, juni 1941)
• Rocks in My Bed - "Big Joe Turner with Freddie Slack Trio" (Decca, december 1941)
• Chains Of Love - "Joe Turner" (Atlantic, april 1951)
• Sweet Sixteen - "Joe Turner" (Atlantic, februari 1952)
• Midnight Rockin' - "Joe Turner" (Colony, 1952)
• Honey Hush - "Joe Turner" (Atlantic, augustus 1953)
• Shake, Rattle And Roll - "Joe Turner" (Atlantic, april 1954)
• Flip Flop And Fly - "Joe Turner" (Atlantic, februari 1955)
• Nothin' From Nothin'
• Big Joe Turner vol. 1 & 2 (Masters of Jazz)
• Tell me pretty baby
• Big Joe Turner, 1941-46 (Classics)
• Greatest hits
• Big Joe rides again

Zie de categorie Big Joe Turner van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.