Ronnie Hawkins

Hawkins wordt in 1935 geboren in Huntsville, Arkansas, Verenigde Staten. Op negenjarige leeftijd verhuist zijn familie naar Fayetteville, Arkansas. Aan de Universiteit van Arkansas in Fayetteville studeert Hawkins lichamelijke opvoeding. Hier richt hij ook zijn eerste band op; met The Hawks toert hij door Arkansas, Oklahoma en Missouri. Hawkins staat bekend om zijn extravagante podiumpersoonlijkheid: "His camel walk predated Michael Jackson’s moonwalk by three decades, and his back flips became an integral part of his live act".[8]

Hawkins is eigenaar van de Rockwood Club in Fayetteville; zijn vriend Dayton Stratton is er manager. Hier treden enkele rock-'n-roll-helden op, onder wie Jerry Lee Lewis, Carl Perkins, Roy Orbison, Roy Buchanan en Leon Russell.[9]

Hawkins maakt zijn opleiding niet af, en is korte tijd gestationeerd in Fort Chaffee, Fort Smith, als militair.[8] Op advies van Conway Twitty start hij in 1958 met een tour door Canada. Hawkins verhuist zelfs daarheen; in 1964 ontvangt hij zijn permanente verblijfsvergunning. Hij gaat wonen in Peterborough (Ontario), de plek waar hij nog steeds woont.[2]

Twee van de drie Hawks willen niet meeverhuizen naar Canada. Pianist Will “Pop” Jones en gitarist Jimmy Ray “Luke” Paulman gaan terug naar de Verenigde Staten om te trouwen. Alleen de drummer, Levon Helm, blijft. De lege plekken worden opgevuld door vier Canadezen: gitarist Robbie Robertson, bassist Rick Danko, pianist Richard Manuel en toetsenist Garth Hudson.[9] Deze samenstelling zal een aantal jaren later goud blijken. In 1963 zal deze band, die zich The Band noemt, zich eerst aansluiten bij Bob Dylan om zich daarna succesvol als zelfstandige act te bewijzen. In 1976 treedt Hawkins op tijdens het afscheidsconcert van The Band. Hiervan wordt onder de naam The Last Waltz een concertfilm gemaakt door Martin Scorsese.[10]

The Last Waltz. Hawkins is de man met hoed achteraan.

John Lennon en Yoko Ono doen Hawkins' Canadese boerderij aan tijdens een van hun vredesreizen. In december 1969 verblijven zij bij Hawkins in Mississauga, Ontario. Lennon signeert hier zijn litho's uit de Bag One-serie en neemt een radiopromo op voor een single van Ronnie Hawkins: Down in the Alley. In de vroege jaren zeventig raakt Hawkins onder de indruk van de Canadese muzikant Pat Travers, die optreedt in de nachtclubs van Ontario. Travers, dan 19 jaar, treedt een jaar lang op met Hawkins. Hij vervolgt zijn carrière in de hardrock.[11]

Hawkins is te zien in enkele kleine filmrollen. In 1975 speelt hij bijvoorbeeld de rol van Bob Dylan in de film Renaldo and Clara. Van september 1981 tot maart 1982 presenteert Hawkins op de Canadese zender CTV wekelijks een eigen televisieshow Honky Tonk van een half uur, waarin hij muzikale gasten ontvangt. De show "captured the flavour of the urban cowboy craze"[12].

Op 8 januari 1995 viert Hawkins zijn zestigste verjaardag met een concert in Massey Hall, Toronto, waarvan de opnames te horen zijn op het album Let It Rock. Gastoptredens zijn er door Carl Perkins, Jerry Lee Lewis, The Band (die zich opnieuw heeft geformeerd in gewijzigde samenstelling) en Lawrence Gowan. De blinde gitarist Jeff Healy begeleidt Hawkins grotendeels, samen met zijn eigen band The Hawks.

Ronnie Hawkins' ster op de Walk of Fame in Toronto, Canada.

• In 2014 wordt Hawkins benoemd tot Officier in de Orde van Canada (honorair)[16].
• In 2008 is Hawkins opgenomen in de Arkansas Entertainers Hall of Fame[8].
• In november 2007 krijgt Hawkins een Special Achievement Award tijdens de Society of Composers, Authors and Music Publishers (SOCAN) Awards voor zijn verdiensten voor de Canadese muziekindustrie[2].
• In 2005 krijgt Hawkins een eredoctoraat van Laurentian University, Ontario, Canada als "Professor of Rock 'n' Roll"[17].
• In 2002 roept de stad Toronto 4 oktober uit tot Ronnie Hawkins Day[18].
• In 2002 krijgt Hawkins een ster op de Walk of Fame in Toronto voor zijn verdiensten voor de muziek en zijn bijdragen aan goede doelen[18].
• Op 4 maart 2004 wordt Hawkins opgenomen in de Canadese Music Industry Hall of Fame[8]. * In 1996 ontvangt Hawkins de Walt Grealis Special Achievement Award van de Canadian Academy of Recording Arts and Sciences voor zijn rol in de Canadese muziekindustrie[2].
• Met de LP "Making it Again" uit 1984 wint Hawkins een Juno Award in de categorie Canada's best Country Male Vocalist (Canada's beste mannelijke countryzanger)[2].
• Hawkins is ook opgenomen in de Rockabilly Hall of Fame[8].

• Ian Wallis, The Hawk: The Story of Ronnie Hawkins & The Hawks. Quarry Press, 1996.