Roberto Scarone

Roberto Scarone Rivera (Montevideo, 16 juli 1917 - aldaar, 25 april 1994) was een Uruguayaans voetballer en trainer. Door negen keer landskampioen te worden met vijf verschillende clubs groeide Scarone uit tot een van de meest succesvolle voetbaltrainers van Zuid-Amerika.

Roberto Scarone
Roberto Scarone als trainer van Universitario in 1972
Persoonlijke informatie
Volledige naamRoberto Scarone Rivera
Geboortedatum16 juli 1917
GeboorteplaatsMontevideo, Uruguay
Overlijdensdatum25 april 1994
OverlijdensplaatsMontevideo, Uruguay
PositieRechtsback
Senioren
Seizoen Club W 0(G)
1938–1940
1939–1943
1943–1945
1945–1947
1948		 Peñarol
Gimnasia La Plata
América
Atlante
Gimnasia La Plata
Interlands
1948–1951
1952–1953
1953–1955
1956
1957
1958–1959
1959–1961
1962
1963–1964
1965–1966
1966–1967
1968
1969–1974
1972–1973
1975
1975
1982		 Gimnasia La Plata
Deportivo Cali
Centro Iqueño
Audax Italiano
Centro Iqueño
Alianza Lima
Peñarol
Uruguay
Monterrey
América
Nacional
Monterrey
Universitario
Peru
Danubio
San Lorenzo
Universitario
Portaal    Voetbal

Hij is vooral bekend vanwege zijn succesvolle periode bij Peñarol waarmee hij begin jaren 60 de eerste twee edities van de Copa Libertadores won. Nadien leidde Scarone ook Nacional en Universitario nog naar de finale van dit Zuid-Amerikaanse bekertoernooi. De enige andere trainers die met drie verschillende clubs de finale bereikten waren Luis Cubilla en Carlos Bianchi.[1]

Carrière
Scarone in het shirt van Gimnasia La Plata (1942).

Scarone startte zijn voetbalcarrière bij Peñarol in zijn geboortestad Montevideo. In 1939 vertrok hij op 22-jarige leeftijd naar het Argentijnse Gimnasia La Plata waar hij vier seizoenen zou spelen. Van 1943 tot 1947 stond Scarone onder contract bij de Mexicaanse clubs América en Atlante. In 1948 keerde Scarone terug naar Gimnasia La Plata waar hij datzelfde jaar zijn actieve carrière beëindigde en meteen het trainerschap oppakte.

Gedurende drie decennia had Scarone de leiding over verschillende clubs in Zuid-Amerika, waaronder Argentinië, Colombia, Chili, Mexico en Peru. De grootste successen behaalde hij echter met Peñarol uit zijn geboorteland Uruguay. Zo legde hij beslag op drie achtereenvolgende landskampioenschappen in 1959, 1960 en 1961, twee Copa Libertadores-titels in 1960 en 1961 en de Wereldbeker voetbal in 1961.

Scarone kende ook het nodige succes in Peru. Zo won hij vier landskampioenschappen met Centro Iqueño en Universitario. In 1972 was Scarone de eerste coach die een Peruaanse club (Universitario) naar de finale van de Copa Libertadores leidde. Scarone was ook korte tijd bondscoach van Peru maar het lukte hem niet om kwalificatie voor het WK in 1974 af te dwingen.

Trainersstijl

Scarone werd geroemd om de manier waarop hij zijn spelers motiveerde. Daarnaast stond hij bekend om de oefenpotjes die hij organiseerde tussen het eerste elftal en het reserveteam, die doorgaans de intensiteit van een reguliere wedstrijd hadden. Het vertoonde spel was vaak zo fanatiek dat het publiek in grote getalen het trainingsveld wist te vinden. De speelstijl van Scarone was gericht op kracht, snelheid, aanpassingsvermogen, technisch vernuft en listigheid.[1]

Erelijst

Als speler

Met Peñarol:

Met Atlante:

Als trainer

Met Centro Iqueño:

Met Peñarol:

Met América:

Met Nacional:

Met Universitario:

Overlijden

Na jarenlang aan alzheimer te hebben geleden, overleed Scarone op 25 april 1994. In 2010 kwam zijn zoon de belofte na om de as van zijn vader uit te strooien bij het stadion van Universitario.[2]

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.