CONMEBOL Libertadores

In het eerste seizoen namen de landskampioenen van Argentinië, Bolivia, Brazilië, Chili, Colombia, Paraguay en Uruguay deel. In 1961 voor het eerst de kampioenen van Ecuador en Peru. In 1964 voor het eerst de kampioen van Venezuela. Vanaf 1966 plaatsten ook de nummers twee uit de deelnemende landen zich. Vanaf 1998 namen ook clubs uit Mexico, zelf lid van de Noord- en Midden-Amerikaanse bond CONCACAF, deel aan dit toernooi. Volgens de reglementen kunnen ploegen uit Mexico zich niet plaatsen voor de WK voor clubs en Recopa Sudamericana.[1] Ingeval een Mexicaanse club dit toernooi wint, plaatst de beste niet-Mexicaanse ploeg zich voor het WK voor clubs en voor de Recopa Sudamericana. Vanaf 2000 konden er drie of meer clubs per land deelnemen, waarmee het aantal deelnemers eerst op 32 kwam, in 2004 op 36 en vanaf 2005 het huidige aantal van 38 teams. De enige uitzondering was 2010 met 40 deelnemers.

Het toernooi verloopt ongeveer zoals de Europese UEFA Champions League. Uit elf landen spelen clubs een voorronde waaruit zes clubs overblijven. De laagst geklasseerde club uit elk land moet deelnemen aan deze voorronde, alsmede de op een na laagste geklasseerde club uit het land van de titelhouder. De eerste ronde is een groepsfase, met acht groepen van vier clubs. De nummers één en twee plaatsen zich voor de eindfase waarin met een knock-outsysteem wordt gewerkt. De finale bestaat net als de andere knock-outwedstrijden uit een uit- en een thuiswedstrijd. Tot 1979 werd de regerend kampioen in de halve finaleronde ingevoegd, waardoor het relatief eenvoudiger was de titel te behouden.

In de Copa Libertadores wordt nooit een verlenging gespeeld om een winnaar aan te wijzen. Een uitzondering hierop was de editie van 1973. Oorspronkelijk werd de winnaar aangewezen op basis van wedstrijdpunten uit de twee ontmoetingen (winst/gelijk/verlies). Was deze onbeslist, dan werd er een beslissingswedstrijd gespeeld op neutraal terrein. Ook deze werd niet verlengd, maar werd er wel naar het doelpuntentotaal gekeken. Als dit ook geen winnaar opleverde, dat volgde een strafschoppenserie. Van 1988 tot 2004 werd de regel toegepast dat, bij een gelijke totaalstand in doelpunten, meteen een strafschoppenserie volgde. Opvallend genoeg zou de winnaar van 2004, Once Caldas uit Colombia, de finale hebben 'verloren als gekeken was naar de (ongunstige) tegendoelpunten thuis. Vanaf 2005 geldt de 'uitdoelpunten-regel’ zoals in Europa (uitdoelpunten tellen zo nodig zwaarder).