Rijksgraafschap Rekem

Het middeleeuwse leengoed Reckheim had al een lange geschiedenis achter de rug toen het in 1623 van Baronie tot "Vrij Rijksgraafschap" verheven werd door de Duitse keizer Ferdinand II. Zo werd het gebied een onafhankelijk staatje dat evenals zoveel andere "Duitse" vorstendommen lid werd van de Westfaalse Kreits. De nieuwe graaf kreeg zitting in de Rijksdag van het Rooms Duitse Keizerrijk en kreeg daardoor meer macht en aanzien dan tevoren. Voor zijn onderdanen betekende dat echter méér lasten: ze moesten een bijdrage leveren aan de Rijkskas en bovendien meebetalen aan het gezamenlijke leger dat de Kreits in stand hield.

De eerste graaf van Reckheim was Ernst, Graaf van Aspremont-Lynden-Reckheim. Hij gaf opdracht om van het dorpje een stad te maken, terwijl zijn vader Herman al een groot slot had laten bouwen net buiten het dorp. Kasteel d'Aspremont-Lynden wordt, na jarenlang gebruik als psychiatrische inrichting, sinds het eind van de jaren tachtig gerestaureerd. Het oude gedeelte van Rekem heeft nog steeds een stads aanzien. De graven hebben het gebied bestuurd tot de Franse bezetting in 1795. Met de onafhankelijkheid van Rekem was het toen voorgoed gedaan: na de Franse tijd werd het onderdeel van de provincie Limburg. Tot de afscheiding van België in 1830 behoorde het gebied tot het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

De inwoners van Rekem waren voornamelijk boeren. De ligging, zo dicht bij de grote stad Maastricht zal in vredestijd zeker gunstig voor de afzet geweest zijn, maar in oorlogstijd had de bevolking veel te lijden van brandschatting en plundering.

In de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 werden de graven van Aspremont-Lynden in paragraaf 24 schadeloos gesteld voor het verlies van Reckheim door de abdij Baindt (in de huidige Duitse deelstaat Baden-Württemberg) tot een nieuw rijksgraafschap om te vormen. Lang hebben de graven geen plezier gehad van hun nieuwe rijksgraafschap, want Baindt werd in 1806 ingelijfd door het koninkrijk Württemberg.

"