Richard Jungclaus

Junglcaus was de zoon van een koopman. Na het behalen van zijn schoolexamen, volgde hij een opleiding tot textiel koopman en nam zijn vaderlijk handel over. In 1930 werd hij lid van de SA en NSDAP en wisselde in 1931 van SA naar de SS. Vanaf 1934 was hij hoofdzakelijk voor de SS in verschillende functies werkzaam, onder andere van 1 oktober 1937 tot 14 november 1938 als commandant van het 12. SS-Standarte[2] in Nedersaksen en aansluitend tot april 1942 als commandant van de SS-Abschnitte IV[2].

Van augustus 1940 tot april 1942 was hij als adviseur bij de Nederlandsche SS werkzaam, aansluitend tot augustus 1944 als leider van de "Dienststelle Jungclaus" in Brussel. En als gevolmachtigde van Heinrich Himmler voor Volkstumsfragen und zur Betreuung der flämischen SS.

Vanaf 1 augustus 1944 tot 16 september 1944 was Jungclaus HSSPF België en Noord-Frankrijk, en vanaf 14 augustus 1944 ook Wehrmachtsbefehlshaber België-Noord-Frankrijk. Toen na landing in Normandië de geallieerde troepen Brussel naderden, beval Jungclaus dat er 5000 politieke gevangenen als gijzelaars naar Duitsland moesten worden gedeporteerd. Op 3 september stopt Jungclaus de inmiddels al begonnen deportatie, en beveelt hij dat de gevangenen aan het Rode Kruis overgedragen moesten worden. Eerder had de chirurg Werner Wachsmuth geïntervenieerd om de gevangenen vrij te laten; hij vreesde voor de veiligheid van Duitse gewonden, die niet vanuit Brussel geëvacueerd konden worden. Na de vraag van Wachsmuth werd Jungclaus door Himmler persoonlijk op 16 september 1944 gedegradeerd[4], en als SS-Hauptsturmführer in de Waffen-SS ingezet. Jungclaus sneuvelde als officier in de 7. SS-Freiwilligen-Gebirgs-Division Prinz Eugen tijdens gevechtsacties in Joegoslavië op 14 april 1945[2][3].

Jungclaus trouwt op 10 juli 1934 met Friederike Renninghoff, het echtpaar krijgt één zoon en drie dochters[2].

• Gedegradeerd tot SS-Hauptsturmführer der Reserve (Waffen-SS): 16 september 1944[3]
• SS-Gruppenführer en Generalleutnant der Polizei: 9 november 1943[3][2]
• Generalmajor der Polizei: 30 juli 1943[3][2]
• SS-Brigadeführer: 20 april 1942[3]- 11 april 1942[2]
• SS-Obersturmführer der Reserve (Waffen-SS): augustus 1941[3]- 1 augustus 1940[2]
• SS-Oberführer: 20 april 1941[3]- 1 oktober 1941[2]
• SS-Untersturmführer der Reserve (Waffen-SS): 9 mei 1940[3][2]
• SS-Oberscharführer der Reserve: 15 januari 1940[2][3]
• SS-Scharführer der Reserve: 29 december 1939[2]
• SS-Standartenführer: 12 september 1937[3][2][5]
• SS-Obersturmbannführer: 9 november 1936[3][2][5]
• Unterführer-Anwärter: 8 mei 1936[2]
• SS-Sturmbannführer: 20 april 1935[3]- 17 mei 1935[2][5]
• SS-Sturmhauptführer: 1 oktober 1932[3]
• SS-Sturmführer: 29 april 1931[3][5]
• SS-Mann: 6 mei 1931
• SS-Anwärter: 6 mei 1931
• SA-Sturmführer: 1931

• NSDAP-nr.: 305661[5][6](lid geworden 1 september 1930)[2]
• SS-nr.: 7368[5][6](lid geworden 15 april 1931)[2]

• IJzeren Kruis 1939, 2e Klasse in 1941[2]
• Kruis voor Oorlogsverdienste, 1e Klasse en 2e Klasse (zonder zwaarden 20 april 1941) met Zwaarden op 20 april 1943 (beide klassen)[2]
• SS-Ehrenring[5]
• Ehrendegen des Reichsführers-SS[5]
• Dienstonderscheiding van de NSDAP in zilver[2]
• Dienstonderscheiding van de SS
• Insigne van de Neurenberger Partijdagen in september 1933[2]
• Insigne van de SA bijeenkomst bij Brunswijk 1931 in 1931[2]
• Sportinsigne van de SA in brons[2][5]
• Rijksinsigne voor Sport in brons[2][5]

• Birn, Ruth Bettina. Die Höheren SS- und Polizeiführer. Himmlers Vertreter im Reich und in den besetzten Gebieten. Droste Verlag, Düsseldorf, 1986, ISBN 3-7700-0710-7.
• Klee,Ernst. Das Personenlexikon zum Dritten Reich. geactualisieerde 2. Auflage, Fischer, Frankfurt am Main 2007, ISBN 978-3-596-16048-8.
• Müller, Henning. Richard Jungclaus. In: Jan Lokers u. a. (Hrsg.): Lebensläufe zwischen Elbe und Weser: ein biographisches Lexikon, Bd. II. Landschaftsverband der Ehemaligen Herzogtümer * Bremen und Verden, Stade 2010, ISBN 978-3-931879-46-4, S. 164–169.
• Müller, Henning. Die traurige Karriere des Richard Jungclaus: „Überfälle und Morde wurden sofort... mittels Erschießung gesühnt“. In: Jahrbuch der Männer vom Morgenstern, Bd. 91. Bremerhaven 2013, ISBN 978-3-931771-91-1, S. 81–100.