Witbuikzandhoen

Het mannetje heeft een witte buik, gescheiden van de donker oranjebruine borst door een zwarte streep; de oranjebruine keel is op zijn beurt weer gescheiden van de borst door een zwarte streep. De bovendelen zijn olijfgroen met ronde gele vlekken, de vleugeldekveren goudgroen met zwarte dwarsstrepen. De kop is oranjebruin met een zwarte oogstreep en keelstreep. Het vrouwtje lijkt op het mannetje, maar heeft weinig groen en is meer gemarmerd. Verder heeft zij twee zwarte banden op de bovenborst en ontbreekt de zwarte keelstreep. De ondersoort P. a. caudacutus is iets fletser van kleur.

Witbuikzandhoenders broeden in zandige gebieden op steppes, opgedroogde meren en rivieren, rotsige bergvlaktes en droog cultuurland. Het nest bestaat uit een kuiltje op de grond. Nadat het laatste ei is gelegd, begint het vrouwtje met broeden, hoewel ze hiervoor wel de eieren tegen de zon beschermt. De kuikens zijn nestvlieders.

De soort broedt in Noord-Afrika, het Midden-Oosten, Spanje, Portugal en Zuid-Frankrijk en telt 2 ondersoorten:

• P. a. alchata: het Iberisch Schiereiland en zuidoostelijk Frankrijk.
• P. a. caudacutus: van noordelijk Afrika via het Midden-Oosten tot zuidelijk Kazachstan en Pakistan.

De grootte van de wereldpopulatie werd in 2004 geschat op 130.000 tot 1.500.000 individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat het witbuikzandhoen als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]

• Zwartbuikzandhoen