Prosaurolophus

Het eerste fossiel van Prosaurolophus, een schedel, werd in 1915 bij de Sand Creek nabij de Red Deer River, Aleberta, ontdekt door Barnum Brown van het American Museum of Natural History. De typesoort Prosaurolophus maximus werd door Brown benoemd en beschreven in 1916. De geslachtsnaam verwijst naar het feit dat Brown dacht dat het om de directe voorouder van Saurolophus ging die door hem in 1912 benoemd was. Inderdaad zijn beide geslachten zeer nauw verwant. De soortaanduiding betekent "de zeer grote" in het Latijn.

De schedel van het holotype zoals, te lang, gereconstrueerd door Brown

Het holotype, AMNH 5836, is gevonden in een laag van de Oldmanformatie die dateert uit het Campanien en ongeveer zevenenzeventig miljoen jaar oud is. Het bestaat uit een schedel en de achterkant van de onderkaken.

Brown reconstrueerde de schedel op het model van Edmontosaurus wat een te lange kop opleverde. Al snel werden er echter vollediger exemplaren bekend en kon dit gecorrigeerd worden. In 1924 beschreef William Arthur Parks een bijna volledig skelet, specimen ROM 4971.

In 1992 benoemde Jack Horner een tweede soort: Prosaurolophus blackfeetensis. De soortaanduiding verwijst naar de herkomst uit het stamgebied van de Blackfoot in Glacier County, Montana. De vindplaats is de Landslide Butte. Het holotype is MOR 454, een skelet dat deel uitmaakte van een beenderbed met vier of vijf individuen die in 1986 zijn opgegraven. De soort is gevonden in lagen van de Two Medicine Formation die ongeveer 1,6 miljoen jaar jonger zijn dan de Oldmanformatie. Desalniettemin concludeerde in 2013 een studie dat er geen wezenlijke verschillen waren met Prosaurolophus maximus en dat P. blackfeetensis daarvan een jonger synoniem is.

Dit acht meter lang, plantenetend dier behoorde tot de platkoppige Hadrosauridae. De neusbeenderen op de schedel liepen door tot in de lage beenkam, die vooraan de snuit begon en in een kleine knobbel op de kop eindigde. Die beenkam nam bij latere generaties in omvang toe. Er was een kleine, dikke, driehoekige kuif aan de voorkant van de ogen. Het dier had 50 tanden in elke kaak.

Prosaurolophus liep waarschijnlijk op de stevige, sterke achterpoten. Tijdens het rusten steunde het dier op zijn lichter gebouwde voorste ledematen. De voorpoten werden meestal gebruikt om takken, bladeren en vruchten te grijpen. Vrouwtjes gebruikten hun voorste ledematen voor het bouwen van nesten.