Pier van Blankenberge
De pier van Blankenberge is gebouwd in 1933 naar een ontwerp van Jules Soete. Hij is gemaakt van beton en steekt 350 meter ver in de Noordzee. De Blankenbergse pier was de eerste aan de Atlantische kust van het Europese vasteland en heeft sedertdien enkel het gezelschap gekregen van Scheveningen.
Geschiedenis
Het was een Londenaar, John Hendrey, die in 1873 een eerste voorstel deed aan de stad Blankenberge om een pier te bouwen ter hoogte van de Kerkstraat. Het stadsbestuur weigerde omdat de centrale inplanting de badplaats dreigde op te splitsen. Ook voorstellen uit 1881 (Tackels) en 1883 (James Brunlees) werden afgewimpeld.
Eerste bouwsel (1894-1914)
Ingenieur E. Wyhowski (Brugge) en architect E. Hellemans (Elsene) werkten in 1888 een ontwerp uit voor een pier aan de oostzijde. Dit keer stemde de stad Blankenberge in met het voorstel van de Societe Anonyme du Pier de Blankenberghe. In februari 1894 ging aannemer Monnoyer aan de slag en reeds op zondag 12 augustus 1894 wandelden de eerste bezoekers over de gietijzeren pier in art-nouveaustijl. Het achtkantige platform aan het uiteinde droeg een elegant paviljoen uit glas en metaal.
De pier bleek een enorme trekpleister, maar zou nauwelijks twintig jaar blijven staan. Op 15 oktober 1914 werd ze door de Duitse bezetter in brand gestoken. De vernietiging werd voorgesteld als een defensieve maatregel.
Tweede bouwsel (1933)
Na de Eerste Wereldoorlog zocht het stadsbestuur van Blankenberge een oplossing voor het lelijke skelet van de vernielde pier. Ze kochten het bouwwerk van de vroegere eigenaar voor een bedrag van 435 000 frank. Dankzij de schadevergoeding van 900 000 frank konden plannen gemaakt worden voor een nieuwe pier.
In 1930 besliste de stad om zelf de nieuwe pier te bouwen. Conducteur van Bruggen en Wegen Jules Soete, bijgestaan door de Gentse hoogleraar G. Magnel en de Gentse architect A. Bouquet, stelde een ontwerp op met art-deco-invloeden. De inhuldiging vond plaats op 9 juli 1933.
De eerste vier jaar huisde het pretpark Luna Staar op de pier. Vanaf 1938 kwam de concessie in handen van G. Mathonet en L. Van Bladel, maar het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog kortte deze concessie drastisch in. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef de pier intact, omdat de Duitse sergeant Karl-Heinz Keseberg het bevel van zijn oversten om de pier te dynamiteren negeerde. Tussen Keseberg en het Blankenbergse stadsbestuur is er nadien een vriendschapsband blijven bestaan. In 1994 werd hij zelfs gehuldigd.
Na de oorlog werd de pier omgedoopt tot Aquarama en van 1955 tot 1999 was het gebouw onderdeel van het Meli-pretpark (nu Plopsaland De Panne).
Tussen 1999 en 2003 werd de pier ingrijpend gerenoveerd nadat betonrot was vastgesteld. Als onderdeel van de renovatie werden bijkomende verdiepingen gebouwd in het water, wat noch de stabiliteit, noch de transparantie van de structuur ten goede kwam. Na de werken werd de pier beschermd als monument (2004). In de zomer van 2003 werd er in het gebouw een attractie geopend : Train city. Over treinen dus. Eind 2004 was het al failliet. (bron : National tokens.com.) Van 2012 tot in 2017 was er er een expositie met als thema storm. In samenwerking met De Lijn, en er was dan ook speciale aandacht voor de Kusttram. Hoewel dit wel een succes was, werd het toch in nov. 2017 om onduidelijke redenen gesloten.(bron:Hln.be,22 Sept. 2017) Er kwam nog geen vervanging, dus sindsdien is er alleen horeca op de pier.(blijkt uit hun website)
De pier is een ontspanningscomplex met verschillende horecazaken, een auditorium en tentoonstellingsruimte.
Zie ook
Externe links
 |
Zie de categorie Pier of Blankenberge van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |