Piccadilly Line

De lijn droeg oorspronkelijk de naam Great Northern, Piccadilly & Brompton Railway (GNP&BR) en werd geëxploiteerd door de Underground Electric Railways Co of London Ltd. Er bestonden verscheidene plannen voor de aanleg van de lijn en er was een parlementaire commissie nodig om het meest geschikte traject vast te stellen. Het uiteindelijk gekozen tracé betrof een samenvoeging van de geplande Great Northern and Strand Railway (GN&SR) en de Brompton and Piccadilly Circus Railway (B&PCR) plus een deep-level tunnel tussen South Kensington en Earl's Court, gedeeltelijk over het spoor van de District Line (maar zonder op alle stations te stoppen). Het eerste gedeelte van de lijn, tussen Hammersmith en Finsbury Park werd geopend op 15 december 1906.

Op 30 november 1907 werd een aftakking van Holborn naar Strand geopend. Dit tracé was oorspronkelijk gepland als het laatste deel van de GN&SR, voordat tot samenvoeging van deze lijn met de B&PR was besloten. Al in 1905 en nogmaals in 1965 werden er plannen gemaakt deze korte aftakking te verlengen naar de zuidoever van de Theems, tot aan het belangrijke spoorwegstation Waterloo, maar dit project werd nooit uitgevoerd. Vanaf 1918 werd het dubbelsporig aangelegde lijntje als enkelsporige pendeldienst geëxploiteerd, gescheiden van de rest van de Piccadilly Line, totdat de tak in 1994 definitief gesloten werd.

Op 10 december 1928 werd een geheel vernieuwd station Piccadilly Circus geopend, met een nieuwe ondergrondse stationshal en elf roltrappen. Deze verbouwing luidde het begin in van verdere modernisering van de lijn en uitbreiding van diverse andere stations naar het model van Piccadilly Circus. Vanaf de jaren 1920 raakte het noordelijke eindpunt, Finsbury Park, ernstig verstopt. Passagiers die verder naar het noorden van de stad wilden reizen moesten op dit station overstappen op bussen en trams. Tijdens de recessie van de jaren 1930 kwam uiteindelijk overheidsgeld beschikbaar voor verlenging van de lijn, onder andere in het kader van werkverschaffing.

Het nieuwe tracé naar het noorden werd in drie etappes geopend en bereikte op 13 maart 1933 het huidige eindpunt Cockfosters. De lengte van de uitbreiding bedroeg 12 kilometer. In dezelfde tijd werd er ook een westelijke verlenging gerealiseerd. Op 4 juli 1932 bereikte de Piccadilly Line South Harrow, waarbij gebruikgemaakt werd van bestaande sporen van andere maatschappijen. In 1933 ging de lijn ook naar Hounslow West rijden, parallel aan de District Line, en werd de tak naar South Harrow verlengd tot Uxbridge. De stations uit deze periode onderscheiden zich door hun art-deco-architectuur en werden voornamelijk ontworpen door Charles Holden.

In 1977 werd de tak naar Hounslow West verlengd tot Heathrow Central. Dit station werd hernoemd tot Heathrow Terminals 1,2,3 in 1984, toen de lijn werd uitgebreid naar Heathrow Terminal 4. Deze verlenging werd aangelegd als lus, die met de klok mee wordt bereden. In 2005 was de 2,2 km lange verbinding met Heathrow Terminal 5 in aanleg, in verband waarmee station Heathrow Terminal 4 van januari 2005 tot september 2006 tijdelijk gesloten was. De opening van station Heathrow Terminal 5 was op 27 maart 2008. De treinen rijden sindsdien om en om naar het eindpunt Terminal 5 dan wel over de lus via Terminal 4. In de praktijk dus naar terminals 1,2,3 en dan 5 (eindpunt van de lijn), of via 4 (na een stop van ca. 8 minuten) naar 1,2,3 en dan verder richting centraal Londen. Volgens de oorspronkelijke plannen zou station Terminal 5 in de lus van Terminal 4 komen (er was al ruimte voor gereserveerd), maar de plannen werden later gewijzigd. Vandaar deze wat vreemde situatie.