Phalanx (wapensysteem)

Phalanx is een Amerikaans nabijheidsverdedigingssysteem en tevens wereldwijd het meest gebruikte nabijheidsverdedigingssysteem voor marineschepen tegen vijandige vliegtuigen en antischeepsraketten.

Phalanx
Het Phalanx-systeem op het Australische fregat HMAS Adelaide.
TypeNabijheidsverdedigingssysteem
Land van oorsprong Verenigde Staten
Dienstgeschiedenis
In dienst1980
Gebruikt doorZie #Gebruikers
Productiegeschiedenis
OntwerperGeneral Dynamics
Ontworpen1969
ProducentGeneral Dynamics (vroeger)
Raytheon (heden)
EenheidskostUS$3,8 miljoen (1997)[1]
Geproduceerd1978
Aantal gebouwd~900 (2007)
VariantenBlock 0 (1978)
Block 1 (1988)
Block 1B (1999)
C-RAM (2004)
Specificaties
Gewicht5625kg (eerste model)
6120 (andere modellen)
Lengte1,52 m (block 0 en 1)
1,981 (block 1B)
Hoogte4,7 m
BemanningAutomatisch
Patroon20×102 mm
Kaliber20 mm
ActieRoterend zesloopssnelvuurkanon
Vuursnelheid3000 p/m (block 0)
3000 of 4500 p/m (block 1)
Projectielsnelheid1113m/s
Effectief bereik3600m
VoedingssysteemMagazijn 989 patronen (block 0)
Magazijn 1550 patronen
RichtmiddelenZoekradar
Volgradar
Infrarood

Het is begin jaren 1970 ontwikkeld door een divisie van General Dynamics die thans bij Raytheon behoort. In tegenstelling tot vele andere systemen zijn bij Phalanx alle onderdelen — stroom en water voor koeling uitgezonderd — ingebouwd in de toren waardoor deze volledig autonoom kan werken. De meeste grotere schepen van de Amerikaanse marine en vele andere zeemachten zijn met het systeem uitgerust. Midden jaren 2000 werd ook een variant voor gebruik op land tegen mortieren en raketten ontwikkeld, C-RAM genaamd.

Systeem

Twee Phalanx-systemen in onderhoud (foto: mei 1987)

Phalanx is bestemd als laatste verdedigingslinie tegen inkomende vliegtuigen en raketten en moet daarom autonoom en effectief werken. Het heeft daarvoor een zoekradar om doelwitten en hun positie, snelheid en richting te bepalen. Als het vuurcontrolesysteem beslist aan te vallen wordt het kanon op het doelwit gericht waarna de volgradar overneemt. Als dan wordt vastgesteld dat er een grote kans op inslag is wordt afhankelijk van de instelling geschoten of aan een operator aanbevolen te vuren. Tijdens het vuren volgt de volgradar de granaten om te corrigeren. Phalanx herkent geen vriend- of vijandidentificatie. Het zal verdedigen als een doelwit onder meer binnen bereik is, dichterbij komt, een inslag mogelijk is en niet te traag of snel beweegt.

Kanon

Het M61 Vulcan-kanon tijdens het vuren

Het wapen waarmee Phalanx doelwitten aanvalt is een enkel 20mm roterend zesloopssnelvuurkanon, de M61 Vulcan, waarvan het originele ontwerp uit 1946 stamt. Dit kanon kan 3000 granaten per minuut afvuren. Vanaf block 1 kan ook een vuursnelheid van 4500 granaten per minuut ingesteld worden. In het begin had het kanon nog last van corrosie door zeewater. Dit werd toen opgelost door speciale overdekkingen rond te bouwen. De kanonnen waren ontworpen voor korte salvo's en hadden snel last van slijtage. Block 1B kreeg hierom een 46 cm langer kanon met dikkere lopen. Het Vulcan-kanon blijkt echter minder effectief tegen moderne raketwapens. Geplande nieuwe schepen van de Amerikaanse marine zullen daarom in de plaats uitgerust worden met een Bofors 57mm-kanon of Sea RAM-raketten.

Munitie

De munitievoeding

Phalanx'kanon verschiet 20mm-pantserdoorborende granaten met losse manchet en solide penetrator van wolfraam of verarmd uranium. De patroon weegt 263 gram, het projectiel 100 of 150 gram. Het projectiel is 10,2 cm lang, tegenover 16,8 cm voor de hele patroon. De eerdere Phalanx had een magazijn met 989 patronen en konden door twee mannen op 10 à 30 minuten geladen worden. Latere hebben 1550 patronen en kunnen in minder dan 5 minuten geladen worden middels gebruik van voorgeladen cassettes.

Gebruikers

De Japanse torpedobootjager JDS Yūgiri, ook uitgerust met Phalanx
 Australië Israël Mexico Saoedi-Arabië
 Brunei India Nieuw-Zeeland Thailand
 Canada Japan Pakistan Taiwan
 Egypte Maleisië Polen Verenigd Koninkrijk
 Griekenland Marokko Portugal Verenigde Staten

Zie ook

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.