Peruviaanse algemene verkiezingen 2011

Ollanta Humala

Politiek in Peru

Politiek in Peru Grondwet President Martín Vizcarra Vicepresident Mercedes Aráoz Premier Vicente Zeballos Kabinet Congres Hooggerechtshof Politieke partijen Verkiezingen Verkiezingen van 2016 Bestuurlijke districten Internationale betrekkingen

Keiko Fujimori

De presidentsverkiezingen stonden in het teken van de strijd tussen Ollanta Humala, presidentskandidaat namens Peru Wint, en Keiko Fuijimori, de dochter van de voormalige president Alberto Fuijimori. Die zat op dat moment een gevangenisstraf uit. Andere prominente kandidaten waren voormalig Premier van Peru Pedro Pablo Kuczynski en oud-president Alejandro Toledo Manrique en Luis Castañeda Lossio, de voormalige burgemeester van Lima.

De verkiezingscampagne ging van start in de zomer van 2010. Op dat moment gingen Lossio en Fuijimori aan kop in de opiniepeilingen. Later in de campagne zakte Lossio weg en werd Humala de voornaamste tegenstander van Fuijimori. Hij bepleitte in tegenstelling tot de andere kandidaten, een herverdeling van de rijkdom in Peru. Het Zuid-Amerikaanse land was de laatste jaren een van de snelst groeiende economieën op de wereld, maar volgens Humala profiteerde een te groot deel van de Peruviaanse bevolking niet van de toegenomen welvaart. Ook was hij kritisch over de Amerikaanse invloed in de regio. Fujimori beloofde in de campagne haar vader vrij te laten wanneer zij werd gekozen als president. Haar vader zat een gevangenisstraf van 25 jaar vanwege het inzetten van doodseskaders en plegen van huisvredebreuk. Deze belofte moest zij overigens intrekken na felle kritiek.

De eerste ronde werd gewonnen door Lossio. Humala volgde op de tweede plaats. Veel gematigde kiezers hadden een afkeer van beiden. Er waren echter verschillende gematigde kandidaten die in dezelfde vijver viste, waardoor geen van hen genoeg stemmen haalde om door te mogen gaan naar de tweede ronde. De tweede ronde was een felle strijd tussen Humala en Fuijimori. Uiteindelijk won Losso de verkiezingen. Hij behaalde 51.5 procent van de stemmen.

De parlementsverkiezingen werden gewonnen door Peru Wint, de partij van Humala. Zij behaalde 47 van de 130 zetels, maar had daardoor dus geen meerderheid in het parlement. Humala ging daarom coalitiebesprekingen aan met Mogelijk Peru, de partij van Toledo. Halverwege juli brak hijde besprekingen echter af. Er werd wel besloten dat de partij van Toledo op verschillende punten gedoogsteun zou geven aan het regeringsbeleid. Op de economische markt werd gevreesd dat Humala verschillende 'radicalen' in zijn kabinet werd benoemd. Daardoor daalde de index van de beurs van Lima. De economische markten reageerden met opluchting en de koersen stabiliseerden zich, toen duidelijk werd dat hij vooral economisch gematigde ministers zou benoemen.