Paarse September

Lesbische vrouwen werden dubbel onderdrukt tijdens de tweede feministische golf in de jaren 70: als vrouw en als lesbienne. Zij misten een plek waar zij metgezellen konden ontmoeten en konden discussiëren over hun positie als lesbische vrouwen, zonder dat daar mannen bij waren. Daarom plaatsten geliefden Noor van Crevel en Stéphanie de Voogd – geïnspireerd door Amerikaanse organisaties als Daughters of Bilitis – in de winter van 1971 een advertentie in Vrij Nederland. In deze advertentie riepen zij vrouwen in de leeftijdscategorie 18-95 jaar op die het zagen zitten om ‘’tot een hip en pienter sfeertje’’ te komen.[1][2] Acht vrouwen reageerden en zo ontstond een vrouwenpraatgroep, die open brieven schreef naar organisaties als Dolle Mina en het COC om aandacht te vragen voor hun positie. Zij ondertekenden hun brieven met ‘’Purperen Mien.’’[3][4] Deze naam kwam voort uit de term ‘’lila dreiging’’ (‘’lavender menace’’), in 1969 gebruikt door Betty Friedan – feministe en destijds presidente van de National Organization for Women (NOW) – om lesbische vrouwen aan te duiden.[3][5]

Purperen Mien vond dat er binnen de feministische beweging vooral aandacht werd besteed aan heteroproblematiek, en dat de positie van lesbische vrouwen nauwelijks aan bod kwam. Zij waren niet tevreden met de antwoorden die zij kregen op hun brieven. Purperen Mien radicaliseerde daarom in september 1972 en ging verder onder de naam ‘’Paarse September.’’ Deze naam refereerde enerzijds aan de Palestijnse terroristengroep ‘’Zwarte September,’’ en anderzijds aan de verkleuring van de (homo)kleur roze, naar purper, naar paars - hetgeen gebeurt als men zich boos maakt.[6][7] Vier vrouwen gingen door in de actiegroep: Noor Crevel, Stéphanie de Voogd, Maaike Meijer en Nel Hermans.[3][8][9] Zij verkondigden hun denkbeelden vooral in Paarse September. Alternatieve Vrouwenkrant.