Oxyaenidae

De oxyaeniden ontwikkelden zich aanvankelijk in Noord-Amerika. Tytthaena was in het Tiffanian de eerste vertegenwoordiger. Deze creodont heeft verschillende morfologische overeenkomsten met de palaeoryctiden, de mogelijke voorouders van de creodonten. In het Clarkforkian ontwikkelden zich de eerste grote oxyaeniden. Dipsalidictis was een generaliseerde carnivoor. Gezien de mobiele enkelgewrichten en de structuur van de voeten was het vermoedelijk een goede klimmer. Palaeonictis en de nauw verwante Dipsalodon hadden het formaat van een poema en waren de grootste roofdieren van Noord-Amerika.

De oxyaeniden werden groter en er waren twee onderfamilies aanwezig in Noord-Amerika tijdens het Wasatchian: de Oxyaeninae met Dipsalidictis, Oxyaena en Protopsalis, en de Palaeonictinae met Palaeonictis en Ambloctonus. Tijdens het PETM verspreidde Palaeonictis zich naar West-Europa. In Europa stierven in tegenstelling tot in Noord-Amerika in de loop van het Vroeg-Eoceen de oxyaeniden volledig uit.

In het Bridgerian werd Oxyaena als groot katachtig roofdier vervangen door Patriofelis en Malfelis. Patriofelis had met een lichaamslengte van 1.2 tot 1.8 meter en een gewicht van 40 tot 90 kg het formaat van een hedendaagse panter. Malfelis was nog iets groter en zelfs het grootste dier dat bekend is uit de typelocatie, de Wind River-formatie in Wyoming uit het Vroeg-Bridgerian. Dit dier onderscheidde zich van Patriofelis door een langere snuit. Beide oxyaeniden waren de toppredatoren van de Noord-Amerika en bejaagden onevenhoevigen, uintatheriën en andere middelgrote tot grote zoogdieren. Na het Vroeg-Bridgerian was Patriofelis de enige bekende nog overlevende oxyaenide in Noord-Amerika.

Nadat de oxyaeniden ook in Noord-Amerika waren uitgestorven, overleefden ze in Azië to in het Midden-Eoceen. Sarkastodon, een van de grootst bekende roofzoogdieren, was een vermoedelijke afstammeling van een Aziatische Oxyaena-soort.