Otto Huiswoud

Otto Huiswoud werd geboren op 28 oktober 1893 in Paramaribo, Suriname. Zijn vader, Rudolf Huiswoud, was 11 jaar oud toen de slavernij op 1 juli 1863 werd afgeschaft. Tot zijn dood in 1920 werkte Rudolf Huiswoud als kleermaker.[3] De moeder van Otto Huiswoud was Jacqueline Bernard Huiswoud, zij kwam oorspronkelijk uit Curaçao.[3] Samen kregen Rudolf en Jacqueline acht kinderen; Otto was hun vijfde kind en tweede zoon.[3]

Als kind werd Otto Huiswoud vijf jaar lang onderwezen aan katholieke scholen in Suriname.[4] In die tijd werd het onderwijs gegeven in de Nederlandse taal en was er een leerplicht voor kinderen van 7 tot 12 jaar oud. Gedurende deze jaren leerde hij naast Nederlands ook de Duitse en Franse taal. Daarnaast was Huiswoud in de leer bij een timmerman en op zondagen was hij misdienaar. Na het afronden van zijn schooltijd ging Huiswoud voor een tweede keer in de leer, ditmaal bij een boekdrukker. Hij was echter niet gelukkig met dit werk en wilde de wereld zien.[5] In januari 1910 slaagde Huiswoud er in om zijn vader van zijn wens te overtuigen en hij vertrok in een bananenboot richting Nederland.[4] De werkomstandigheden aan boord waren echter slecht. Huiswoud en twee van zijn vrienden besloten daarom van boord te springen toen de boot aangemeerd lag in New York.[4] Vervolgens vestigde Huiswoud zich in Brooklyn, waar hij verschillende banen had als drukker, kok en conciërge.[4]

In New York raakte Otto Huiswoud voor het eerst bekend met socialistische ideeën en literatuur. Zeepkistsprekers hielden vaak betoog voor deze standpunten in Union Square. Huiswoud werd in 1916 lid van de Socialistische Partij van Amerika (SPA). Hij was een aanhanger van de linkervleugel binnen deze partij tijdens de fractiestrijd van 1919. In juni 1919 was hij een van de vierennegentig afgevaardigden tijdens de Nationale Conferentie van deze stroming. Tijdens deze conferentie werd een Linkse Nationale Raad gekozen die direct betrokken was bij de oprichting van de Communistische Partij van Amerika op 1 september 1919.[6] Deze partij was een lid-organisatie van het Komintern. Vanwege zijn rol tijdens de oprichting van de partij is Huiswoud bekend onder historici als het eerste zwarte lid van de Amerikaanse communistische partij.[7]

Dankzij connecties met de radicale zwarte leiders van Harlem vond Huiswoud uiteindelijk zijn weg naar het lidmaatschap van de African Blood Brotherhood, een geheim genootschap opgericht door Cyril Briggs om zwarte bevrijding en zelfverdediging tegen racistische agressie te bevorderen. Hoewel een actieve deelnemer in de organisatie, was Huiswoud niet onder de oprichters van de groep.[8]

In de zomer van 1922, werd Huiswoud gekozen als de kandidaat van de Arbeiderspartij van Amerika, de nieuwe "juridische" politieke arm van wat toen de ondergrondse Communistische Partij was.

Huiswoud was een officiële afgevaardigde van de Arbeiderspartij van Amerika naar de 4e Wereldcongres van de Komintern, gehouden in Moskou van 5 november tot 5 december 1922, het bijwonen van de zittingen samen met Caribische dichter Claude McKay.[9] Huiswoud sprak de verzamelde afgevaardigden over de situatie van de zwarte arbeiders in de Verenigde Staten. Huiswoud werd verkozen tot hoofd van de Congres' Negro Commission en was instrumenteel in het helpen van het ontwerp van de stelling van de Komintern over de zogenaamde "Negro Question" evenals vier resoluties, alle waarvan werden gepresenteerd door Huiswoud op grond van het Congres.[9]

Huiswoud keerde terug naar Amerika in 1923, als legaal passagier op een schip en werd ingevoerd als een vaste inwoner van de Verenigde Staten.[10] Huiswoud werd ingesteld om te werken als een functionaris in de African Blood Brotherhood, destijds een massa-organisatie van de Communistische Partij gericht op zwarte arbeiders.[9] Huiswoud diende als nationaal organiserend secretaris van de groep tot aan de beëindiging van de organisatie.

In februari 1924, woonde Huiswood de zogenaamde "Negro Sanhedrin" bij, een nationale anti-racisme conferentie, als een van de twee officiële afgevaardigden van de African Blood Brotherhood..[11] De twee ABB afgevaardigden kregen gezelschap van vijf anderen, vertegenwoordigers van de Workers Party of America (naam van de gelegaliseerde Communistische partij sinds eind 1921).[11]

In juni 1924 was Huiswoud een afgevaardigde naar de St. Paul Verdrag van de Farmer-Labor Party, een poging van de Workers Party of America om een massale politieke organisatie te creëren en te benutten, waaronder de georganiseerde arbeidersbeweging en ontevreden boeren. Op deze bijeenkomst werd door Huiswoud een resolutie voorgesteld waarin wordt opgeroepen tot volledige sociale gelijkheid voor Amerikaanse zwarten en een einde te maken aan lynchen. Een blanke Texaanse boer maakte bezwaar tegen het voorstel van Huiswoud, en verklaarde dat Amerikaanse zwarten niet echt sociale gelijkheid willen met blanken, alleen materiële voordelen.[9] Huiswoud reageerde door de boer aan de kaak te stellen, een actie die een bedreiging vormde voor de fragiele alliantie die de communisten probeerden op te bouwen en dat werd beschouwd als een ernstige schending van de discipline. Huiswoud werd voor een jaar geschorst van de Workers Party.[12]

In maart 1929, werd Huiswoud als afgevaardigde verkozen tot de 6e Nationale Conventie van de Communistische (Arbeiders) Partij, gehouden in New York.[13] Bovendien diende Huiswoud als de directeur van de Negro afdeling van de communistische partij op dit moment.[13]

Na de 6e Conventie, werd Huiswoud gekozen als een van tien afgevaardigden om te reizen naar Moskou ter ondersteuning van nationaal secretaris Jay Lovestone en zijn beleid, dat werd herzien door een speciale Amerikaanse Commissie.[14] Hoewel de afgevaardigden een verenigd front presenteerden om te pleiten voor een voortzetting van de Lovestone leiderschap, besloot de machtige Amerikaanse Commissie, die een dergelijke top Sovjet-leiders als Jozef Stalin, Vyacheslav Molotov, en Otto Kuusinen hadden opgenomen, uiteindelijk om krachtdadig op te treden tegen de factiezucht die de Amerikaanse partij gedurende het decennium van haar bestaan had geteisterd, door het verwijderen van tegengestelde factieleiders Lovestone en Alexander Bittelman en ze te sturen naar het buitenland om te werken in andere communistische partijen.

Lovestone weigerde dit besluit te aanvaarden en keerde terug naar huis zonder toestemming, wat resulteert in zijn uitzetting uit de Communistische Partij en zijn uiteindelijke vorming van een rivaliserende organisatie, de Communist Party (Majority Group). Huiswoud, aan de andere kant, koos uiteindelijk voor de beslissingen van de Komintern te accepteren en bleef op zijn service.

In juli 1928 had de Rode Internationale van Vakbonden (RILU), de internationale vakbondsorganisatie van de wereld communistische beweging, een "Negro Sectie" gevestigd gewijd aan de coördinatie van de activiteiten van de zwarte werknemers uit het Caribisch gebied en Sub-Saharisch Afrika.[15] Dit zou dienen als het centrum voor een organisatie genaamd de "International Trade Union Committee of Negro Workers" (ITUCNW), gevestigd te Hamburg, Duitsland in juli 1930.[16] Onder leiding van de Trinidadiaanse George Padmore, werd Huiswoud uitgeroepen tot de redacteur van de ITUCNW's maandelijkse publicatie, The Negro Worker, een regelmatige publicatie die de problemen en achterstelling van de zwarte wereldbevolking onder de aandacht van het publiek bracht.

Na de Tweede Wereldoorlog verhuisden Otto en zijn vrouw naar Amsterdam, waar Otto als voorzitter van de Vereniging Ons Suriname de belangen van Surinamers in Nederland behartigde. Onder zijn voorzitterschap ontwikkelde de VOS zich tot broedplaats voor de onafhankelijkheid.

Op 20 februari 1961 is Otto Huiswoud overleden in Amsterdam. Hij was 67 jaar oud.

Otto Huiswouds kranten, gearchiveerd onder de naam van zijn vrouw, Hermina "Hermie" Dumont Huiswoud, verblijven op het Tamiment Library aan de New York-universiteit in twee archiefdozen.[17] Het gebruik van de collectie is zonder beperking open voor leerlingen.[17] Een klein archief van Otto en Hermina Huiswoud is via de testamentair executeur van Hermina overgedragen aan het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis. Aldaar is het beschikbaar voor inzage.[18] In 2017 opende de tentoonstelling 'Zwart en Revolutionair: Het verhaal van Hermina en Otto Huiswoud' in het gebouw van de Vereniging Ons Suriname en The Black Archives aan de Zeeburgerdijk in Amsterdam.[19]