Nsala starend naar de hand en voet van zijn dochter Boali

ABIR was een van de maatschappijen die een groot gebied in concessie hadden gekregen voor rubberwinning. Het oogsten gebeurde door het inkerven van lianen die tot hoog in de bomen groeiden. Dit gevaarlijke werk werd overgelaten aan de mannelijke inlanders, die verplicht waren een jaarlijkse hoeveelheid op te brengen bij wijze van belasting (prestation). Dorpen die de quota niet haalden, kregen te maken met de sentinels van de concessiemaatschappij. Deze gewapende privé-milities werden gerekruteerd uit wilde stammen die vaak nog aan kannibalisme deden. Ze werden zelf verantwoordelijk gesteld voor tekorten en voerden een waar schrikbewind: afranselingen met de chicotte, gijzelneming, verkrachting, afhakken van handen, platbranden van dorpen en akkers...

Volgens Nsala had Wala op 13 mei 1904 te maken gekregen met zo'n terreuractie. Drie dagen vóór het verstrijken van de inleveringstermijn hadden vijftien ABIR-wachten met dragers het dorp aangevallen. Een tiental inwoners namen ze gevangen en anderen schoten ze neer met hun Albinigeweren, waaronder twee dorpshoofden en Nsala's vrouw Boningangoa, zijn 10-jarige zoon Esanga en zijn dochtertje Boali. De sentinels sneden de slachtoffers in stukken, kookten ze in potten en aten ze op. Het kookzout hadden ze zelf meegebracht. Nsala was erin geslaagd ongezien een hand en voet van Boali weg te nemen. Daarna was hij met deze menselijke resten op weg gegaan om ze te tonen aan de blanke man als bewijs.

De geschokte Alice Seeley Harris overtuigde Nsala om met de ledematen te poseren voor haar Kodak. Het beeld dat ze maakte, is van een sereniteit die scherp contrasteert met het drama dat eraan voorafging. Centraal zit Nsala in profiel op een veranda. Achter hem staat een cactus en op enige afstand twee mannen, de ene met de armen gekruist en de andere met de armen in de zij. Uitmaken wat de twee objecten zijn die vóór Nsala liggen, vergt enige inspanning van de kijker. Het dichtst bij hem ligt de voet - snijvlak naar de camera gekeerd - en even verderop de hand met de palm neerwaarts.

De dag na de opname had Alice Harris het beeld ontwikkeld en getoond aan haar echtgenoot John, net terug uit Ikau. In een brief aan zijn directeur beschreef hij de impact van de foto:

	De foto is heel sprekend, en als projectie zal hij in elk publiek een uitbarsting van woede doen opwellen, de uitdrukking op het gezicht van de vader, de horror van de omstaanders, het stomme appèl van de hand en voet zullen tot de meest sceptischen spreken. The photograph is most telling, and as a slide will rouse any audience to an outburst of rage, the expression on the father’s face, the horror of the by-standers, the mute appeal of the hand and foot will speak to the most skeptical.
— John Harris, brief van 19 mei 1904

Dezelfde dag nog meldde Harris de feiten aan Van Calcken en vroeg ze hem verslag uit te brengen. De agent kwam bij hen langs om te zeggen dat de mannen bij hem waren geweest maar dat ze geen afgesneden ledematen hadden getoond. Dit werd tegengesproken door verschillende inlanders die aanwezig waren geweest. ontkende en gaf opdracht om de lastige missionarissen te intimideren door permanent geweervuur rond hun post.

• Gruweldaden in Congo-Vrijstaat