Niet-destructief onderzoek
Niet-destructief onderzoek (NDO) behelst in de materiaalkunde een aantal onderzoekstechnieken, die bedoeld zijn om de onderzoeker een indruk te geven van de kwaliteit van een object, zonder dit object te beschadigen. Een voorbeeld is het nemen van een röntgenfoto. Bij destructief onderzoek (DO) gaat het object verloren, bijvoorbeeld doordat men uitprobeert bij welke uitgeoefende kracht het bestookte object bezwijkt.
In tegenstelling tot destructief onderzoek, waarbij beschadigingen van het object plaatsvinden, kan NDO op het gehele object plaatsvinden. Sinds het begin van de 20e eeuw zijn er diverse onderzoekstechnieken ontwikkeld, onder andere door de ontwikkeling van de elektrotechniek en elektronica.
De voornaamste NDO-technieken zijn:
- Visuele inspectie
- Oppervlaktescheuronderzoek
- Magnetisch onderzoek
- Penetrant onderzoek
- Wervelstroomonderzoek
- Ultrasoon onderzoek
- Hardheidsmetingen
- Radiografie
- Neutrografie
- Replica
- Akoestische emissie
- Lekdetectie
- Persproef
- Thermische inspectiemethoden
- Holografische interferometrie
- Scheurdieptemetingen
- Laagdiktemetingen
- Materiaalidentificatie
- Positive Material Identification (PMI)
- Optische Emissie Spectroscopie (OES)
- Druppelproef
- Ferrietmeting
Zie de categorie Nondestructive testing van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |
This article is issued from
Wikipedia.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.