Nelson Freire

Nelson Freire (geboren op 18 oktober 1944) is een Braziliaanse klassieke pianist .

Freire begon op driejarige leeftijd met piano spelen.[1] Hij herspeelde de stukken die hij hoorde van zijn oudere zus, Nelma. Zijn leraren in Brazilië waren Lucia Branco, een oud-student van Arthur de Greef, een leerling van Liszt, en haar assistent Nise Obino. Voor zijn eerste recital, op de leeftijd van vier, koos Freire Mozart 's Sonate in A majeur, K. 331 .

In 1957, speelde Freire Beethovens pianoconcert nr. 5, op de leeftijd van 12. Hij behaalde de 7e plaats op het internationale pianoconcours in Rio de Janeiro. Vervolgens ontving hij een Braziliaanse overheidssubsidie om in Wenen bij Bruno Seidlhofer te studeren. In 1964 had Freire zijn eerste prijs gewonnen op de Vianna da Motta International Music Competition in Lissabon, Portugal (ex-aequo met Vladimir Krainev ) en ontving hij ook de Dinu Lipatti-medaille en de Harriet Cohen-medaille in Londen, Engeland . In december 2001 was hij voorzitter van de jury van de Marguerite Long Competition in Parijs. Zijn debuut op The Proms was in augustus 2005.[2]

Over het algemeen vermijdt Freire[3] de schijnwerpers, publiciteit en interviews.[4][5] In 2011 trok Freire zich echter terug uit het Orquestra Sinfônica Brasileira (OSB) en dirigent Roberto Minczuk, ter ondersteuning van de orkestmusici, na het ontslag van ongeveer drie dozijn OSB-muzikanten door Minczuk. [6]

Opnames

Freire heeft opgenomen voor Sony / CBS, Teldec, Philips en Deutsche Grammophon . Hij heeft Liszts pianoconcerten opgenomen met het Dresden Philharmonic onder Michel Plasson voor Berlin Classics. Freire heeft commercieel opgenomen met Martha Argerich,[7] met wie hij een langdurige muzikale samenwerking en vriendschap deelt. [4] Freire heeft meer recent een exclusief contract getekend met Decca, waarvan het eerste resultaat opnames zijn die zijn gewijd aan de werken van Chopin. De opnames omvatten, in twee CD's, de 24 piano études en de 2e en 3e pianosonates, evenals de Barcarolle op. 60. Daaropvolgende Decca-opnames omvatten een set van 2 cd's van de Brahms- pianoconcerten met het Gewandhaus Orchestra onder Riccardo Chailly,[8] die de Classic FM- en Grammofoonprijzen 2007 won in de categorieën Record of the Year en Concerto, en cd's gewijd aan Beethoven- sonates,[9] Chopin,[10] en Debussy .[11] Hij herdacht de tweehonderdste verjaardag van de geboorte van Franz Liszt met een Decca-cd getiteld Harmonies du Soir . [12] Hij heeft ook Braziliaanse pianomuziek opgenomen voor Decca. [13]

Een gearchiveerde opname van Freire op de leeftijd van 12-13 omvat zijn live concertuitvoering in 1957 in de laatste ronde van de Rio de Janeiro Pianoconcurrentie van dat jaar, die zijn carrière lanceerde, evenals stukken die hij direct na de wedstrijd opnam. [14]

Referenties
  1. "Pianist searches for improvement and change", The Vancouver Sun, January 22, 1987.
  2. Andrew Clements, BBCSSO/ Volkov. The Guardian (2005-08-01). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  3. Jean-Pierre Thiollet, 88 notes pour piano solo, "Solo nec plus ultra", Neva Editions, 2015, p.51. ISBN 978 2 3505 5192 0.
  4. Leslie Kendall, Pianist Takes Back Seat, But His Talent Doesn't. New York Times (2000-04-02). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  5. Andrew Clements, Nelson Freire: Radio Days – Concerto Broadcasts 1968-1979 review – not a dud among them. The Guardian (2014-09-03). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  6. Cristina Grillo, Solistas incendeiam crise na OSB. Folha de S.Paulo (2011-06-04). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  7. Nicholas Kenyon, Martha Argerich and Nelson Freire: Live from Salzburg. The Observer (2009-12-06). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  8. Andrew Clements, Brahms: Piano Concertos Nos 1 & 2, Freire/ Leipzig Gewandhaus O/ Chailly. The Guardian (2006-06-16). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  9. Andrew Clements, Beethoven: Piano Sonatas Opp 27 no 2, 53, 81a and 110, Nelson Freire. The Guardian (2007-05-31). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  10. Andrew Clements, Chopin: The Nocturnes. The Guardian (2010-03-04). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  11. Andrew Clements, Debussy: Preludes Book 1; Children's Corner; etc: Nelson Freire. The Guardian (2009-01-23). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  12. Andrew Clements, Liszt: B minor Ballade; Six Consolations, etc – review. The Guardian (2011-04-28). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  13. Andrew Clements, Brasileiro: Villa-Lobos and His Friends – review. The Guardian (2012-08-22). Geraadpleegd op 2014-12-25.
  14. Sidney Molina, Lançamento histórico traz primeiras gravações de Nelson Freire aos 12, tocando Beethoven e Chopin. Folha de S.Paulo (2012-06-25). Geraadpleegd op 2014-12-25.



This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.