Nederlandse Geloofsbelijdenis

De Nederlandse Geloofsbelijdenis (NGB, Latijn: Confessio Belgica) is in 1561 opgesteld door Guido de Brès.

Deze belijdenis is oorspronkelijk bedoeld als uitleg aan de Spaanse koning (Filips II) van de inhoud van het christelijke geloof, volgens wat later genoemd werd volgens de reformatorische of calvinistische beginselen. Guido de Brès, destijds predikant, wilde uitleggen dat de mensen van de reformatie geen revolutionairen waren die in opstand komen tegen de koning of ketters. Zij waren christenen, net als de roomse katholieken. In de 16e eeuw hebben Maarten Luther, Johannes Calvijn en Huldrych Zwingli tegenover de leer van de Rooms-Katholieke Kerk het reformatorische beginsel van de rechtvaardiging van de goddeloze verdedigd. Dit beginsel betekent dat God mensen wil verlossen uit enkel genade. De Reformatie leerde dat mensen behouden worden, niet omdat zij dat waardig zijn, maar uitsluitend om en door de genade van Christus. Hoewel het principe van sola gratia door de rooms-katholieken erkend werd, kwam men door de stelling van de rechtvaardiging door 'het geloof alleen' (sola fide) echt in aanvaring met de rooms-katholieke leer die geloof én werken noodzakelijk acht voor het heil. Uit het verzet van Luther, Calvijn en Zwingli tegen de roomse leer zijn de gereformeerde kerken en reformatorische belijdenissen ontstaan. Zie verder Reformatie

Hoewel het geschrift aanvankelijk anoniem verscheen, staat vast dat Guido de Brès (1522-1567) de auteur is. Hij was onder anderen een leerling van Johannes Calvijn, Theodorus Beza en Pierre Viret. Hij maakte gebruik van de Confessio Gallicana, een Franse geloofdsbelijdenis, die opgesteld was onder de invloed van Calvijn. Deze is echter niet gehéél gevolgd: de Franse is soms breed, waar de Nederlandse beknopt is; ook telt de Franse 40 en de Nederlandse 37 Artikelen. In zijn belijdenis heeft Guido de Brès zich dus sterk op het gedachtegoed en werk van Calvijn georiënteerd. Al is Guido de Brès ook beïnvloed door zijn leermeester Theodorus Beza. De belijdenis is niet in het Nederlands maar in het Frans verschenen.

Calvijn heeft zijn instemming met deze belijdenis betoond, slechts op onderdelen had hij kritiek. Zo was hij er van overtuigd dat het bijbelboek Hebreeën niet door Paulus geschreven is, zoals de Nederlandse Geloofsbelijdenis wel stelt.

De Nederlandse Geloofsbelijdenis volgt de lijn van de Institutie. De belijdenis bestaat uit 37 artikelen. De opbouw is als volgt:

Deze belijdenis geeft allereerst de hoofdpunt van de gereformeerde leer weer, daarna geeft zij weer waartegen zij zich verzet. De belijdenis is geheel gekenmerkt door de gedachte dat de Bijbel in volle zin Gods Woord is. De belijdenis richt zich op twee fronten, ten eerste op de Rooms-Katholieke opvattingen en ten tweede op die van de anabaptisten of wederdopers.

De Franse en de Nederlandse tekst wordt enkele malen aangepast, verkort of beter op de versie in de andere taal afgestemd. Dit gebeurt op synodes waar ze al spoedig kerkelijk gezag krijgt. De synode van Dordrecht (1618-1619) stelt de definitieve tekst vast. De Nederlandse Geloofsbelijdenis wordt gerekend tot de Drie Formulieren van Enigheid.

Met name over artikel 36, het artikel over de overheid, werd en wordt veel gediscussieerd. De synode van de Gereformeerde Kerken in Nederland van 1905 besloot de woorden 'om te weren en uit te roeien alle afgoderij en valse godsdienst, om het rijk des antichrists te gronde te werpen' te schrappen.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.