Mozaïekroman

Een mozaïekroman is een roman waarin het verhaal niet in één vloeiende lijn vanuit een vast perspectief wordt verteld. Verhaallijn, vertelperspectief, hoofdpersoon, locatie of thema kunnen per hoofdstuk verschillen. Ten minste een van deze elementen blijft echter de hele roman stabiel en vormt zo de rode draad die het verhaal bij elkaar houdt.[1]

Een voorbeeld is de roman Accordeonmisdaden van Annie Proulx: de hoofdstukken volgen een accordeon die van de ene eigenaar overgaat naar de andere, en schetsen een beeld van het leven van immigranten in de Verenigde Staten. Een andere variant is dat de roman meerdere hoofdpersonen heeft die elkaar mogelijk niet kennen of ontmoeten, maar wel door een bepaalde factor met elkaar verbonden zijn. Het verhaal wordt uit hun verschillende perspectieven opgebouwd. In Het einde van mensen in 1967 van Herman Brusselmans zijn de hoofdpersonen bewoners van hetzelfde dorp; personages die in het ene hoofdstuk een bijrol vervullen zijn in het andere hoofdstuk hoofdpersonen.

Een bekende literaire schrijver van mozaïekromans is de Britse auteur David Mitchell. Een groot deel van zijn oeuvre bestaat uit mozaïekromans, die onderling ook weer met elkaar verband houden.[2]

In sommige mozaïekromans zijn de verschillende hoofdstukken, perspectieven of verhaallijnen door verschillende auteurs geschreven.[1]

Het principe van de mozaïekroman wordt ook toegepast in films, dan spreekt men van een anthologiefilm.