Moeraslantaarn

De plant is inheems in Westelijk Noord-Amerika[3], waar ze voorkomt van de Aleoeten, en Alaska tot het Noordwesten van Californië[2].

In Groot-Brittannië verwildert de soort sinds 1901; in Nederland is de plant in de periode 1975 - 1999 verwilderd en ingeburgerd en wordt de plant beschouwd als een zeldzame exoot[3]. In België is de soort in 1950 geïntroduceerd door Arboretum Robert Lenoir in Rendeux[4], samen met L. camtschatcensis. De lokale populatie daar bestaat voor een groot deel uit hybriden[4].

Moeraslantaarn prefereert vochtige, voedselrijke, kleiige en venige bodems. Ze groeit in moerassen, vochtige bossen, langs waterstromen en op andere vochtige plaatsen[3].

De bladen zijn langwerpig eirond[5], met afgeronde tot wigvormige voet[5]. De bladen worden 3--150 cm lang en 10–70 cm breed[6].

Het schutblad van de bloeiwijze is aan zowel binnen als buitenzijde heldergeel[5], en hoger dan de bloeiwijze[5].

De plant wordt 30–70 cm hoog[5][6]. De wortelstokken zijn kruipend[5]. De onaangenaam ruikende bloemen bloeien in april en mei[5]. Evenals bij de aronskelk zijn de bloemen klein en groeien aan een kolf. Deze kolf is 7–12 cm lang[6]. De 6 mm[6] grote, groenachtig tot roodachtige[6] besvormige vruchtjes hebben 1 of 2 zaadjes[7]

De plant komt vaak samen voor met Reuzenlevensboom (Thuja plicata), Acer circinatum, Wijfjesvaren (Athyrium filix-femina) en Oenanthe samentosa.[7]

De onaangename geur van de bloemen lokt aasvliegen[3], aaskevers[3] en knutjes[8] aan die voor de bestuiving zorgen[3].

De grote bladeren hebben de tendens andere plantensoorten te overwoekeren. Uitgraven is arbeidsintensief (Rotteveel, 2007). In het Verenigd Koninkrijk wordt het als een invasieve soort beschouwd[9]. In Duitsland is aangetoond dat het plaatselijk bedreigde soorten mossen (bijv. Aulacomnium palustre) en vaatplanten (Sterzegge (Carex echinata), Moerasviooltje (Viola palustris)) kan uitroeien[9].

De plant bevat kristallen calciumoxalaat, die zelfs in kleine hoeveelheden een intens branderig gevoel in de mond en keel veroorzaken. Grotere hoeveelheden kunnen de dood tot gevolg hebben. Er zijn echter rapporten dat de inheemse Noord-Amerikaanse indianen in tijden van hongersnood de bladeren na uitvoerige bewerking aten[9]. Zij gebruiken de grote bladeren ook voor de bekleding van manden[7]. De gekookte wortels zijn eetbaar[7]. De Winnebago en Dakota-indianen gebruiken de plant om het slijm bij astma te verminderen[7]. Verschillende stammen gebruiken het als diureticum[7].

• Moeraslantaarn op SoortenBank.nl (gebaseerd op de Heukels²³, dit is de voorlaatste uitgave)
• Moeraslantaarn (Lysichiton americanus), verspreiding in Nederland, volgens de verspreidingsatlas van de Nationale Databank Flora en Fauna.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Lysichiton americanus op Wikimedia Commons.