Mel Powell

Zijn oudere broer introduceerde hem de jazz in het midden van de jaren 1930 en nam hem mee naar een jazzconcert van de Benny Goodman Band in het Paramount Theatre aan Broadway in 1936. Hij was heel enthousiast en vertelde een journalist van het dagblad The New Yorker nog in 1987: Ik heb nooit vergelijkbaar opwindende muziek gehoord, dan in dit concert en deze ervaring zorgde voor een hang naar de jazz. Hij werd lid van verschillende bands en stopte met de muziekstudies zonder zijn diploma te halen.

Zijn lokale bekendheid groeide en hij werkte met muzikanten als Bobby Hackett, Zutty Singleton en Muggsy Spanier in de jaren veertig. Hij schreef arrangementen voor Earl Hines. Hij veranderde zijn naam in Mel Powell kort voordat hij lid van de Benny Goodman Band in 1941 werd en hij was twee jaar pianist en arrangeur voor deze klarinettist. Het bekendste werk uit deze periode is The Earl, opgedragen aan Earl Hines en in 1941 opgenomen.

Na een korte periode als lid van het CBS Orchestra, toen onder leiding van Raymond Scott, werd hij in 1942 opgeroepen voor het leger van de Verenigde Staten. Daar kwam hij in de Glenn Millers Army Air Force Band. Tijdens zijn stationering in Parijs maakte hij opnames met Django Reinhardt in jazzclub "American Hot Band". Na zijn terugkomst werkte hij opnieuw met Benny Goodman in New York. In 1946 vertrok hij naar Los Angeles waar hij ook als jazzpianist werkte. Voor een korte tijd werkte hij als filmcomponist, maar zonder succes. Hij leerde actrice Martha Scott kennen en trouwde met haar.

In 1949 studeerde hij bij Paul Hindemith aan de Yale-universiteit in New Haven (Connecticut). Onder Hindemiths rigoureuze leermethodes ontdekte hij met de mogelijkheden, die hij meer niet-tonaal dan atonale compositie methodes noemde, om te gaan. In het gevolg veranderde hij ook zijn muzikale focus naar de opleiding. Hij werd docent aan de Yale-universiteit en vanaf 1970 aan het California Institute for the Arts in Valencia (Californië) voor klassieke compositie. Hij werd daar aangezien voor een vertegenwoordiger van de school van het Amerikaans serialisme, dat men ook in de latere werken van Aaron Copland en in de muziek van componisten zoals Elliott Carter en Milton Babbitt terugvindt. In 1990 won hij met zijn werk Duplicates voor twee piano's en orkest de Pulitzerprijs voor muziek.

In 1987 spelde hij opnieuw jazzmuziek met Benny Carter, Howard Alden, Milt Hinton en Louie Bellson op het cruiseschip Norway.

• Joan Peyser; with a foreword by Milton Babbitt, Rosalyn Tureck: The music of my time: Collected essays and articles by a gited musicologist, on the modern classical scene (Something About the Music : Guide to Contemporary Repertory, Vol 1), London: Kahn & Averill, 1995, 474 p., ISBN 978-0-912-48399-3
• John Reeves, Gene Lees: Jazz lives : 100 portrait in jazz, Toronto: Stewart House, 1994, 216 p., ISBN 1-895246-40-7
• Wolfgang Suppan, Armin Suppan: Das Neue Lexikon des Blasmusikwesens, 4. Auflage, Freiburg-Tiengen, Blasmusikverlag Schulz GmbH, 1994, ISBN 3-923058-07-1
• Raymond Horricks: Profiles in jazz : From Sidney Bechet to John Coltrane, London: Transaction Publishers, 1991, 267 p., ISBN 978-0-887-38432-5
• Paul E. Bierley, William H. Rehrig: The heritage encyclopedia of band music : composers and their music, Westerville, Ohio: Integrity Press, 1991, ISBN 0-918048-08-7
• Whitney Balliett: What ever happened to Mel Powell?, in: The New Yorker, 25 May 1987, pp. 37–43
• Les Thimmig: The Music of Mel Powell, in: The Musical Quarterly 55, Jan. 1969. pp. 31–44

• (en) Biografie
• (en)  Mel Powell in de Internet Movie Database