Meertonige hoorn

Een meertonige hoorn is een apparaat dat op een voertuig gemonteerd is en een geluidssignaal produceert dat bestaat uit verschillende na elkaar volgende tonen. Meertonige hoorns zijn doorgaans op voertuigen van politie en hulpdiensten gemonteerd, en dienen om het overige wegverkeer te waarschuwen, meestal in combinatie met een optisch signaal (zwaai- of flitslicht). De meertonige hoorn dient niet verward te worden met de sirene, die ook gebruikt wordt op dergelijke voertuigen.

Pneumatische tweetonige hoorn op een brandweerwagen

Meertonige hoorns kunnen pneumatisch, elektromechanisch (claxon) of elektronisch zijn uitgevoerd.

Gebruik in verschillende landen

Duitsland

Voertuigen van politie en hulpdiensten gebruiken doorgaans een tweetonige hoorn met de tonen a'–d", maar sinds kort worden er soms ook sirenes gebruikt.

Nederland

Zogenaamde voorrangsvoertuigen (onder andere politie, brandweer en ambulance) mogen een meertonige hoorn voeren als zij een dringende taak vervullen[1]. Daarbij voerden tot 2009 voertuigen van politie en brandweer veelal een tweetonige hoorn met de tonen b–e en ambulances een drietonige hoorn met de tonen g–e2–c2–e2.[2]. Met ingang van maart 2009 zijn nieuwe regels vastgesteld, waarbij alle voorrangsvoertuigen een tweetonige hoorn voeren met frequenties 375 Hz en 500 Hz.[3] Voor bestaande voertuigen en installaties gold tot 2014 een overgangsregeling. De tonen kunnen op verschillende snelheden worden afgespeeld: de hogere snelheid kan worden gebruikt bij het naderen van een kruispunt. Is de weg helemaal vrij, dan wordt de hoorn meestal uitgeschakeld. Het voeren of zelfs maar monteren van een meertonige hoorn op een ander voertuig dan een voorrangsvoertuig is niet toegestaan.[4]

Totstandkoming van de nieuwe regels

Onderzoek door TNO leidde tot het ontwerp van een sirene met een geluidsproductie van ten minste 110 dB(A) en maximaal 125 dB(A) op 7 meter van de sirene (de pijngrens ligt bij 120 dB(A).) Gezocht werd naar een tweetonige oplossing. Lagere frequenties hebben de voorkeur omdat deze gemakkelijker om hoeken worden opgemerkt en beter doordringen tot in auto's. Vanwege designbeperkingen kwam TNO uit op 375 Hz voor de laagste toon. Om de hoorbaarheid nog te verbeteren werd de lage toon gemengd met boventonen, resulterend in een krijsende fis. De hoogste toon werd op 500 Hz bepaald. Het eindresultaat is een "valse b".[5]

Oostenrijk

Voertuigen van politie en hulpdiensten gebruiken doorgaans een tweetonige hoorn. Andere voertuigen mogen geen meertonige hoorns voeren, met uitzondering van postbussen; deze mogen een drietonige hoorn met de tonen a–fis–a–d als "gewone" claxon gebruiken.

Verenigd Koninkrijk

Hoewel van oudsher alle voertuigen van politie en hulpdiensten een tweetonige hoorn voeren, wordt tegenwoordig door ambulances en politievoertuigen ook wel een sirene gevoerd. De Londense politie voert een tweetonige hoorn met de tonen d-g.

Zwitserland

Politie en hulpdiensten gebruiken een tweetonige hoorn (cis'–gis'). Postbussen mogen op zogenaamde bergpostwegen (Bergpoststrassen) een drietonige hoorn gebruiken met de tonen cis–e–a, de eerste tonen uit het Andante van de ouverture van Rossini's opera Wilhelm Tell.[6] De bestuurders van deze autobussen waarschuwen hiermee het overige verkeer, dat op bergpostwegen hun aanwijzingen moet opvolgen.[7]

Noten

  1. RVV 1990, art. 29
  2. Regeling optische en geluidssignalen, artikel 3, lid 2 en 3
  3. Regeling optische en geluidssignalen 2009, art. 5 lid 5
  4. Voertuigreglement[dode link], bijv. artikel 3.2.54, lid 4
  5. NRC Handelsblad, 8 januari 2009
  6. Neue Zürcher Zeitung Online, Bergpoststrasse, 7 december 2005. link geraadpleegd op 14 augustus 2007
  7. Verkehrsregelnverordnung, artikel 38 lid 3
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.