Maxim (machinegeweer)

De eerste patenten van Maxim met betrekking tot de ontwikkeling van de Maxim werden geregistreerd in juni en juli 1883.[3] Het eerste prototype werd gedemonstreerd aan genodigden in oktober 1884.[4]

Een prototype van het Maxim-pistool werd in 1886–1890 door Hiram Maxim aan de Emin Pasha Relief Expedition gegeven, onder leiding van Henry Morton Stanley. Meer een publiciteitsstunt dan een serieuze militaire bijdrage, met het oog op de belangrijkste financier van de expeditie, William Mackinnon, "het alleen tentoonstellen" van het wapen zou waarschijnlijk "een grote vredesbeschermer blijken te zijn". ".[5] In feite werd het wapen meerdere malen gebruikt, vooral tijdens de terugtrekking van de expeditie uit Centraal-Afrika, niet vanwege de verwoestende effecten, maar als een effectief middel om inheemse aanvallers af te schrikken. Hetzelfde prototype werd door Frederick Lugard teruggebracht naar Centraal-Afrika, waar het een belangrijke rol speelde bij de oprichting van een Brits protectoraat in het huidige Oeganda (toen Buganda), dat een sterk bewijs is van de robuustheid en betrouwbaarheid van het wapen en zijn prototype.[6]

De eerste eenheid ter wereld die de Maxim ontving, was de Wissmann-kracht die in 1888 door het Duitse rijk naar Oost-Afrika werd gestuurd om de Abushiri Revolt neer te halen.[7] Wissmann kreeg een van de eerste Maxim-kanonnen die Duitsland hadden bereikt en deze met succes gebruikt bij zijn aanval op Pangani .[8]

Het Singapore Vrijwilligerskorps ontving in 1889 een Maxim-pistool. Dit was een civiele vrijwillige verdedigingseenheid op het toenmalige Britse eiland.

Het Maxim-pistool werd voor het eerst gebruikt door de koloniale strijdkrachten van Groot-Brittannië in 1893–1894 Eerste Matabele Oorlog in Rhodesië (nu Zimbabwe). Tijdens de Battle of the Shangani vochten 700 soldaten 5.000 krijgers af met slechts vijf Maxim-kanonnen. Het speelde een belangrijke rol in de snelle Europese kolonisatie van Afrika aan het einde van de 19e eeuw. De extreme dodelijkheid werd gebruikt om een vernietigend effect te hebben op verouderde oplaadtactieken, wanneer inheemse tegenstanders in open terrein konden worden gelokt. Zoals Hilaire Belloc het uitdrukte, in de woorden van de figuur "Blood" in zijn gedicht "The Modern Traveler":

Whatever happens, we have got The Maxim gun, and they have not.[9]

De vernietigende kracht van het Maxim-pistool in de koloniale oorlogsvoering is echter vaak verfraaid door de populaire mythe. Moderne historische verslagen suggereren dat het, hoewel het effectief was in veldslagen, zoals in de Matabele-oorlog of de 1898 Battle of Omdurman, veel te danken had aan de psychologische impact ervan.

Maxim-Nordenfeldt bouwde een versie van de Maxim-kaliber met een schaal van één pond. Dit stond in de Tweede Boerenoorlog (in Zuid-Afrika) bekend als de Pom-Pom vanwege zijn geluid. Maxim-Nordenfeldt, de 'één-ponder' van de Boeren, was een groot kaliber, riemgevoed, watergekoeld 'automatisch kanon' dat explosieve schoten (rookloze munitie) afvuurde met 450 schoten per minuut.[10][11]

Het Maxim-pistool werd ook gebruikt in de Anglo-Aro War (in het huidige Nigeria) van 1901–1902.

Nationale en militaire autoriteiten waren terughoudend om het wapen te adopteren, en Maxim's bedrijf had aanvankelijk moeite om de Europese regeringen te overtuigen van de efficiëntie van het wapen. Soldaten koesterden over het algemeen een groot wantrouwen jegens machinegeweren vanwege hun neiging tot storing. In de versie uit 1906 van zijn boek Small Wars zegt Charles Callwell over machinegeweren:"The older forms are not suitable as a rule... they jammed at Ulundi, they jammed at Dogali, they jammed at Abu Klea and Tofrek, in some cases with unfortunate results."[12] De Maxim was echter veel betrouwbaarder dan zijn tijdgenoten.[13] Een meer direct probleem was dat zijn positie aanvankelijk gemakkelijk werd weggegeven door de rookwolken die het kanon produceerde (hoewel hetzelfde gold voor artilleriestukken en troepeneenheden waarvoor het machinegeweer bedoeld was) vervangen of aanvullen, dus dit werd door de vroege gebruikers niet als een bepaald nadeel beschouwd). De komst van rookloos poeder (ontwikkeld door onder meer Hiram's broer Hudson Maxim) hielp dit te veranderen.

Het wapen werd door het Britse leger aangenomen onder leiding van Sir Garnet Wolseley, die in 1888 was benoemd tot opperbevelhebber van het Britse leger. In oktober van dat jaar plaatste hij een order van 120 geweerkaliber Maxims[14] met dezelfde .577 / 450 munitie als de Martini – Henry geweren. Wolseley had eerder militaire excursies in Afrika geleid (de Ashanti oorlog en de Gordon Relief Expedition in 1884-1885) en stond bekend als een sterke abonnee op militaire innovatie en hervorming, die hij demonstreerde in Afrika. Daar gebruikte hij machinegeweren, verkende hij andere onconventionele ideeën en richtte hij een Egyptisch kamelenkorps op.

Het ontwerp van het wapen werd ook gekocht en gebruikt door verschillende andere Europese landen.

In 1895 kocht het Japanse Keizerlijke Leger een aantal Maxims, maar besloot later om te standaardiseren op het Hotchkiss machinegeweer. Het Russische Keizerlijke Leger kocht in 1899 eveneens 58 Maxim-machinegeweren en sloot een contract met Vickers in 1902 om het ontwerp in Rusland te vervaardigen, hoewel de productie pas in 1910 begon.[15] Tijdens de Russisch-Japanse oorlog van 1904–1906 zette het Russische leger de Maxim in voor de strijd[16] en plaatste een spoedorder voor nog eens 450 eenheden van overzeese leveranciers, die meestal voor het einde van de oorlog aan fronttroepen werden geleverd.[15]

Tegen Wereldoorlog I waren veel legers overgegaan op verbeterde machinegeweren. Het Britse Vickers-machinegeweer was een verbeterde en opnieuw ontworpen Maxim, die in 1912 in het Britse leger werd geïntroduceerd en in dienst bleef tot 1968. De productie vond plaats in Erith in Kent en sommige modellen werden gemonteerd op vroege tweedekkers die daar ook waren vervaardigd. Het Duitse leger Maschinengewehr 08 en het Russische Pulemyot Maxim waren beide min of meer directe kopieën van de Maxim.

Het werd ook gebruikt tijdens de Russische Burgeroorlog, die volgde op de Revolutie in 1917. Een foto van de periode toont een Maxim-pistool gemonteerd op een tachanka, een paard - getrokken koets, samen met de schutter, achteruit vallend op een achtervolgend White Army regiment. Anarchist schrijft deze mobiele opstelling toe aan Nestor Makhno.

Het Amerikaanse leger had sinds 1887 interesse getoond in het Maxim machinegeweer. Model 1889 en Model 1900 Maxims werden gebruikt voor testen, die jaren duurden maar niet continu. Het pistool werd uiteindelijk in 1904 aangenomen als het 'Maxim Machine Gun, Calibre .30, Model van 1904' als het eerste zware machinegeweer van het kaliber voor standaard service in het Amerikaanse leger. De eerste 50 kanonnen en statieven zijn gemaakt door Vickers, Sons & Maxim in het Verenigd Koninkrijk met kamers voor .30-03. Colt's Manufacturing Company werd geselecteerd om het in eigen land te produceren, maar uitdagingen met schema's en specificaties vertraagden de introductie ervan. Tegen de tijd dat Colt in 1908 met de productie begon (wat ook het laatste jaar was dat er bestellingen voor de kanonnen werden geplaatst), werden er in totaal 90 M1904's gemaakt door Vickers. Colt maakte hun machinegeweren voor het nieuwe .30-06 -kaliber, en die van Vickers werden herbewaard voor de nieuwe ronde. In totaal zijn er 287 M1904 Maxims geproduceerd. De VS schaften andere machinegeweren aan nadat de productie van M1904 was beëindigd, waaronder het M1909 Benét – Mercié, het Colt – Vickers M1915, en de Browning M1917. M1904 Maxims werden uitgegeven aan infanteriebedrijven en cavalerie. Elk bedrijf had vier kanonnen met bijbehorende statieven, munitie en 20 muilezel s om de zware kanonnen te vervoeren. De M1904 werd ingezet bij operaties in de Filippijnen, Hawaï, Mexico en Midden- en Zuid-Amerika, maar zag nooit veel gevechtsgebruik. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bleef het in de Verenigde Staten voor training.[17]

Sovjet-Rusland gebruikte tot de jaren tachtig Maxim-machinegeweren in forten langs de Chinese grens omdat hun watergekoelde systeem werd beschouwd als een betrouwbaardere oplossing voor zeer zwaar en langdurig gebruik tegen langdurige aanvallen van het type menselijke golf.