Max Klinger

Max Klinger (Leipzig, 18 februari 1857 - Großjena, 5 juli 1920) was een Duitse symbolistische kunstschilder, beeldhouwer en graficus. Klinger studeerde in Karlsruhe. Hij was een bewonderaar van de etsen van Menzel en Goya.

Max Klinger op een foto gemaakt door Nicola Perscheid, 1915

Beethoven Torso, 1902, brons

Klinger begon zijn opleiding in 1874 aan de Academie te Karlsruhe bij Karl Gussow; toen deze in 1875 leraar werd aan de Academie te Berlijn ging Klinger met hem mee. Na verblijven in München en Brussel woont hij van 1883-1886 in Parijs. Van 1888-1890 maakt hij een reis naar Italië, waar hij Arnold Böcklin leert kennen, naar wiens schilderijen hij al enkele etsen had vervaardigd. In 1893 gaat hij zich in Leipzig vestigen, waar zijn huis een middelpunt wordt van het kunstzinnige en maatschappelijke leven. In 1897 krijgt bij een professoraat aan de Academie voor grafische kunsten.

Talrijke reizen voeren hem door geheel Europa. In zijn zeer veelzijdig oeuvre als graficus is zijn bekendste werk een serie van tien etsen getiteld Paraphrases about the Finding of a Glove (gedrukt 1881). Deze prenten waren gebaseerd op beelden die in Klingers dromen voorkwamen na het vinden van een handschoen op een ijsbaan. In dit geval wordt de handschoen een symbool voor romantische verlangens van de kunstenaar. De platen suggereren verschillende psychische toestanden of crises waarmee de kunstenaar een persoon afbeeldt (die een opvallende gelijkenis heeft met de jonge Klinger).

Klinger reisde intensief rond de kunstcentra van Europa voor hij terugkeerde naar Leipzig in 1893. Vanaf 1897 concentreerde hij zich vooral op het beeldhouwen, zijn marmeren standbeeld van Beethoven was een integraal onderdeel van de Wiener Secession-tentoonstelling van 1902.

Klinger werd aangehaald door vele artiesten, waaronder Giorgio de Chirico, als een belangrijke schakel tussen de symbolistische beweging van de 19e eeuw en het begin van de metafysische en surrealistische bewegingen van de 20e eeuw.