Martin Ritt

Martin Ritt werd geboren in New York City. Hij speelde later rugby voor Elon College in North Carolina. Hij maakte er kennis met het grote contrast tussen het zuiden en het noorden van de Verenigde Staten, hetgeen zijn passie voor het thema "ongelijkheid" verklaard. Dat thema komt in veel van zijn films terug. Ritt studeerde aan de St. John's University en kwam na zijn studies terecht in de theaterwereld, waar hij vooral aan de slag ging als acteur. Zijn eerste rol was Crown in het toneelstuk Porgy and Bess. Zijn acteerprestatie leverde goede kritieken op. Vervolgens werkte Ritt mee aan een overheidsprogramma, Works Progress Administration (WPA), dat theater steunde.

In die periode bereikte de depressie z'n hoogtepunt. In het artiestenwereldje, en vooral in het theatermilieu, werd het steeds moeilijker om werk te vinden. Veel regisseurs en acteurs sloten zich in die tijd aan bij het communisme. Ook Ritt deed dat, ook al beweerde hij later dat nooit tot de Communistische Partij behoorde. Hij beschouwde zichzelf wel steeds als "links" en kon zich goed vinden in enkele marxistische principes.

Na het WPA stapte Ritt over naar het Theater of Arts en later naar het Group Theater in New York City. In het bekende Group Theater leerde hij regisseur Elia Kazan kennen. Door zijn vriendschap met Kazan en door de invloed van het Group Theater bleef Ritt zijn sociale en politieke ingesteldheid verder ontwikkelen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij United States Army Air Forces. Verder bleef hij heel actief in de theaterwereld waar hij verschillende toneelstukken regisseerde.

Na zijn theatercarrière begon Ritt te regisseren voor televisie. Maar in 1952 werd hij door de overheid beschouwd als een aanhanger van het communisme. Er werden onderzoeken gevoerd naar communisme in Hollywood. Ritt werd niet rechtstreeks in verdenking gesteld door het House Un-American Activities Committee (HUAC), maar werd wel als een communist beschouwd door het anticommunistische magazine "Counterattack", dat werd opgericht door drie gewezen FBI-agenten.

Bovendien werden Ritts banden met de theaterwereld ook als verdacht beschouwd. Enkele toneelstukken zouden communistisch getint geweest zijn en dus kwam Ritt, net als vele anderen uit de theaterwereld, terecht op de zwarte lijst. Ritt kon niet meer aan de slag voor televisie.

Ritt keerde terug naar het theater. Hier bleef nog enkele jaren werken alvorens zijn pijlen te richten op een loopbaan in Hollywood. In 1956 regisseerde Ritt zijn eerste film, Edge of the City (1957). Uiteindelijk zou Ritt nog 25 films maken na zijn debuut.

In 1964 regisseerde hij The Outrage (1964), een Amerikaanse versie van de Japanse klassieker Rashomon (1950) van Akira Kurosawa. De film kon rekenen op acteurs zoals Paul Newman, Laurence Harvey, Howard Da Silva, Edward G. Robinson en William Shatner. Een jaar eerder maakte Ritt ook al een western met Paul Newman. De film heette Hud (1963) en wordt beschouwd als Ritts bekendste film. Het leverde zijn enige nominatie voor een Academy Award op.

In totaal werkte Martin Ritt zes keer samen met Paul Newman. Dit was voor de films The Long, Hot Summer (1958), Paris Blues (1961), Hemingway's Adventures of a Young Man (1962), Hud (1963), The Outrage (1964) en Hombre (1967).

In 1976 maakte Ritt een film over de zwarte lijst waar hij zelf ooit op beland was. De film heette The Front (1976) en had Woody Allen als hoofdrolspeler. De film was gebaseerd op Ritts eigen ervaringen en op die van zijn collega Walter Bernstein.

In 1990 maakte Ritt het romantische drama Stanley & Iris met Robert De Niro en Jane Fonda. Hij was toen 76 jaar. De film kwam in het voorjaar uit. Op 8 december 1990 stierf Martin Ritt.