Marcel Piron

Piron promoveerde tot doctor in de rechten aan de ULB en vestigde zich als advocaat in Brussel.

In 1938 werd hij voor de Liberale Partij verkozen tot gemeenteraadslid van Brussel. Van 1957 tot 1971 en van 1975 tot 1982 was hij er schepen.

Van 1958 tot 1974 zetelde Piron voor het arrondissement Brussel ook in de Kamer van volksvertegenwoordigers. In 1966 werd hij voorzitter van de PVV-PLP-fractie. In 1973 was hij een van de grondleggers van de Parti libéral démocrate et pluraliste (PLDP) van dissidente Brusselse liberalen die het oneens waren met het Brusselse beleid van de regering-Leburton II en met de toenadering van de Brusselse liberalen tot het FDF. De drie parlementsleden die behoorden tot de PLDP (Marcel Piron, Jacques Van Offelen en Roland Gillet werden uit de liberale parlementsfractie gezet.[1] Na een goed jaar werden de meningsverschillen bijgelegd.

Vanuit zijn parlementair mandaat was Piron tevens lid van de Cultuurraad voor de Franse Cultuurgemeenschap.[2]

• Manuel de l'impôt sur les bénéfices exceptionnels, Brussel, 1941.
• Mathieu Leclercq, membre de la Constituante, ministre, magistrat, Brussel, 1944.
• Les baux commerciaux. Commentaire théorique et pratique de la loi du 30 avril 1951, Brussel, 1951.
• Voies et moyens des libertés, Brussel, 1967.

• Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.