Luc Devoldere

Devoldere studeerde oude talen en wijsbegeerte aan de universiteit van Kortrijk en Leuven en was van 1978 tot 1996 leraar Latijn en Grieks aan het Sint-Barbaracollege in Gent. In 1994 debuteerde hij als essayist met ‘Grand Hotel Italia. Een reis in de geest‘.

Sinds 1996 is hij verbonden aan de Vlaams-Nederlandse culturele instelling Ons Erfdeel vzw.[1] In 2002 volgde hij Jozef Deleu op als hoofdredacteur en afgevaardigd bestuurder. In 2009 werd hij lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren[2] In 2020 raakte bekend dat hij bij Ons Erfdeel - De lage landen - zou stoppen in 2021.[3]

Als schrijver is Devoldere vooral gekend als essayist. Enkele van zijn werken:

• Wachtend op de barbaren (Lannoo, Tielt, 2002)
• De verloren weg. Van Canterbury naar Rome (Atlas, Amsterdam, 2002)
• Mijn Italië (Atlas, Amsterdam, 2006)
• Lucifers bij de brand. Notities (Atlas, Amsterdam, 2009)
• Tegen de kruideniers. Over talen, Europa en geheugen (De Bezige Bij, Antwerpen, 2014)

Hij vertaalde De as van Gramsci van Pier Paolo Pasolini (Uitgeverij P, Leuven, 2012).

• 2004: Prijs voor Letterkunde van de Vlaamse Provincies voor Wachtend op de barbaren.