Lange Parlement
Het Lange Parlement (Engels: Long Parliament) is de benaming voor het Engels parlement dat werd samengeroepen in 1640 en met onderbrekingen zitting had tot 1660.
Karel I had het parlement in 1629 ontbonden om zo zijn persoonlijk bewind te kunnen voeren, maar door geldgebrek moest hij het parlement opnieuw bijeenroepen om een belasting te laten goedkeuren. Dit parlement kwam bijeen op 13 april 1640 en werd reeds op 4 mei weer verdaagd. Het ging daarom de geschiedenis in als het 'Korte Parlement'.
De koning had zijn vertrouweling Thomas Wentworth, graaf van Strafford, teruggeroepen uit Ierland vanwege de politieke crisis in Londen. Tussen Strafford en de parlementariërs ging het er zo heftig aan toe, dat het Lagerhuis al na 3 weken weer naar huis werd gestuurd.
In oktober van dat jaar werd een nieuw parlement gekozen, het Lange Parlement. Het werd geïnstalleerd op 6 november en ging onder zijn voorzitter John Pym opnieuw de confrontatie aan met Strafford. Hij werd op 11 november gearresteerd, en alle ministers van de koning werden vogelvrij verklaard. Strafford werd in mei 1641 op Tower Hill onthoofd.
De puriteinen onder leiding van Pym wilden namelijk alleen de belasting goedkeuren indien hij hun eisenbundel accepteerde, die was vervat in de "Grand Remonstrance". Het hield een opsomming van alle wantoestanden van Karels beleid in en was gericht aan het volk, niet aan de koning zoals gebruikelijk was. De eisenbundel was een laatste stap op de weg naar de machtsovername door Oliver Cromwell c.s.