Limp Bizkit

Limp Bizkit in Rams Head, Baltimore, 3 mei 2013

Fred Durst woonde in Jacksonville, waar hij Sam Rivers ontmoette. Rivers was door zijn neef, John Otto, die drummer was in Keystone, in aanraking gekomen met muziek. Durst vroeg Rivers of hij een keer wilde samenkomen om te jammen, waarbij Rivers Otto meebracht. Met zijn drieën vormden zij de voorloper van Limp Bizkit. Het trio vond in Rob Waters een gitarist, waardoor in 1995 Limp Bizkit ontstond. Waters bleef echter niet lang lid van de band. Terry Balsamo was in die tijd ook heel even lid van de band. De eerste demo van de band, getiteld Mental Aquaducts, was opgenomen met Rob, maar kort daarna verliet hij de band. Otto stelde de groep voor aan Wes Borland, die hij kende van school, voor de open gekomen gitaristpositie. Otto noemde Borland niet alleen een artiest, maar ook een uitstekende gitarist. Durst had hem zien spelen in verschillende clubs en wilde hem graag bij de band halen. Durst ging naar Philadelphia en liet de andere bandleden achter met de boodschap om met Wes Borland te gaan praten en om te zien of hij bij de band wilde komen. Wes ging op het aanbod in en de avond dat Fred Durst terugkwam in Jacksonville stond er al een show op het programma. Fred en Wes zagen elkaar voor het eerst, oefenden een halfuur en speelden de show.

De band ging door met het spelen van verschillende shows, hun meest bespeelde podium was The Milkbar in Jacksonville. In 1995, ontmoette Fred Durst de leden van de band KoЯn toen zij een show speelden in de buurt van Jacksonville. Durst, een tatoeëerder, gaf KoЯn-bassist Raginald Arvizu verschillende tatoeages en de twee raakten bevriend. Durst gaf KoЯn ook Limp Bizkits eerste demotape, opgenomen met Rob Waters, maar ze vonden het niks speciaals. Maar toen Wes Borland in de band kwam, werd een tweede demo opgenomen en deze keer was KoЯn wel onder de indruk. De drie nummers op de demo waren “Counterfeit”, “Stuck”, en “Pollution”, die alle drie ook op het debuutalbum Three Dollar Bill, Yall zouden komen. Reginald Arvizu gaf de demo aan Ross Robinson, de producer voor KoЯn op dat moment, en ook hij was onder de indruk. Ross gaf Limp Bizkit een contract en maakte zijn intentie om met de band te produceren kenbaar. Daarnaast ontmoette Durst bij een Garbage-concert Jordan Schur en liet hem zijn demo horen in diens auto. Schur was onder de indruk en wilde Limp Bizkit graag een contract geven bij zijn label, Flip Records. Rond deze tijd werd Limp Bizkit ook geboekt om te toeren met Deftones en House Of Pain, waarvan de DJ, DJ Lethal, later bij Limp Bizkit zou komen.

Vlak voordat de band een platencontract kreeg, gebeurde er nog iets wat de band vormde. Hoe het verhaal precies is gegaan is onduidelijk, doordat er verschillende versies van zijn. Naar het schijnt gebeurde het echter nadat Wes Borland de band had verlaten. De rest van de band wilde wel verdergaan zonder hem, en stond op het punt om te tekenen bij Mojo Records, een onderdeel van MCA. De band zag bij Mojo meer mogelijkheden en verkoos dit grote label daarom boven het kleinere Flip Records. Durst belde met Jordan Schur en vertelde, met spijt, dat ze Mojo als platenlabel hadden gekozen. Hij vertelde ook dat de band met een busje naar Los Angeles zou reizen om daar het contract te tekenen en dat het alleen niet door zou gaan als het busje over de kop zou gaan. In plaats van een grap bleek deze uitspraak later een voorspelling te zijn. Toen het busje van de band door Texas reed, viel de bestuurder in slaap op het stuurwiel en ging het busje over de kop. Het rolde enkele keren alvorens op het dak te landen. Hoewel iedereen er met slechts een paar schrammen vanaf kwam, was de mening van de band compleet veranderd. Zij zagen het als een teken dat ze niks moesten doen met Mojo. Iedereen, waaronder Ross Robinson, begon Wes Borland te bellen om ervoor te zorgen dat hij terug in de band zou komen. Toen Wes uiteindelijk terug was, belde Fred naar Jordan Schur om te vertellen dat ze vonden dat ze een grote fout hadden begaan en dat het ongeluk een teken was. Flip kocht voor $200.000 de contracten met Mojo af. Toen dat afgehandeld was, tekende Limp Bizkit bij Flip. Als klein label ging Flip samenwerken met Interscope om het eerste album van de band te distribueren.

Three Dollar Bill, Y'all, de eerste LP van Limp Bizkit, werd in 1997 uitgebracht door Interscope. Het album deed het maar matig in de Billboard 200 ten tijde van de release, hoewel het over tijd wel stabiele verkoopcijfers had door het vele toeren van de band. Pas toen Limp Bizkit nauwer ging samenwerken met KoRn, waardoor de muziek gepromoot kon worden via MTV, Warped Tour, Family Values Tour, Ozzfest en The Trail of Tears, ging het beter met het album en kwam het tot nummer 25 in de hitlijsten. Vooral de optredens op Ozzfest maakten indruk, doordat de set waarop werd gespeeld bestond uit een gigantisch toilet. Bij het begin van de optredens kwam de band uit het toilet geklommen, waarbij Fred zei: “We’re coming straight to you from the sewer” en “I am a piece of shit, and my band is a piece of shit.” Sam Rivers zei hierover in MTV Driven dat hun muziek door al het negatieve gemotiveerd wordt en dat deze uitspraken hun helemaal oppepte voor de shows. Ook de make-up van Wes Borland liet bij de fans indruk achter. De eerste single van het album was “Counterfeit”, maar het begon pas echt te lopen toen de George Michael-cover “Faith” werd uitgebracht. Het nummer kwam op de soundtrack van Peter Bergs film Very Bad Things die in 1998 uitkwam. Naar het schijnt kostte het de band slechts 10 minuten om het nummer samen te stellen. Later in dat jaar werkte Fred Durst mee met KoRns derde album in het nummer “All In The family”, een soort rap-battle. Het album had ook een tweede cd waarop vier remixen van het nummer stonden en multimedia met daarop interviews met Durst, Borland en de leden van KoRn.

Een ander idee dat de band uniek maakte was 'Ladies Night In Cambodia'. Nadat Fred Durst had gezien dat er vooral jonge mannen naar de concerten kwamen, besloot hij dat er meer vrouwen zouden moeten komen. Hieruit vloeide het idee om tijdens deze tour vrouwen gratis binnen te laten. De tour was een groot succes en het zorgde ervoor dat er steeds meer vrouwen bij hun concerten kwamen, ook bij latere shows waarbij de gratis entree niet meer gold. Ook hier was de set erg origineel, omdat het podium er als een jungle uitzag (vandaar de naam Cambodia).

In 1999 brak Limp Bizkit wereldwijd door met hun tweede album Significant Other, dat debuteerde op nummer 1 van de billboard 200 in de VS en positieve recensies kreeg.[1] Van het album werden in de eerste week 834.000 exemplaren verkocht en wereldwijd zelfs 16 miljoen. De eerste single "Nookie" werd een grote hit op de radio, die doordrong tot de top 10 van zowel de rap- als rockhitlijsten. Vervolgens werden de drie singles "Break Stuff", "Re-Arranged" en "N 2 Gether Now" (met medewerking van de hiphopartiest Method Man) tegelijkertijd uitgebracht. "N 2 Gether Now" werd een plaat waarnaar werd verwezen als een voorbeeld van Dursts poging om meer eenheid in de plaats van rivaliteit tussen hiphop en rock te scheppen, het verschil in muziekgenres lichter makend. Op het album werd ook samengewerkt met de zangers Jonathan Davis van KoRn en Scott Weiland van Stone Temple Pilots in het lied "Nobody Like You".

• Fred Durst - zang (1995-2005, 2009-heden)
• Sam Rivers - basgitaar (1995-2005, 2009-heden)
• Wes Borland - gitaar (1995-2001, 2004-2005, 2009-heden)
• John Otto - drums (1995-2005, 2009-heden)
• DJ Lethal - draaitafels/keyboards (1996-2005, 2009-2012) 2018-Heden

• Officiële website
• (en)  Officiële pagina van Limp Bizkit op Myspace