Lils Mackintosh

Lils Mackintosh is de dochter van Max Woiski jr. en kleindochter van Max Woiski sr. Als dochter van zowel een muzikale vader als moeder leek een carrière als muzikant voor de hand te liggen. Zij werd op 17-jarige leeftijd gescout door de acteur Jack Monkau en verliet de kweekschool voor een muzikale carrière. Mackintosh begon haar professionele carrière met een rol in de musical Hair en speelde daarna rollen in de hardrockopera Ik, Jan, Cremer en de Joop van den Ende-musical Barnum. Daarnaast speelde ze in verschillende rock- en hardrockbands en maakte ze een tournee door onder meer Soedan, Koeweit en Egypte, samen met haar gezin.

In deze periode werkte ze ook samen met grootheden zoals Oscar Peterson en B.B. King. In 1977 bracht zij haar eerste jazz single uit, een cover van de Rogers & Hart klassieker 'My Funny Valentine'.

Het winnen van de vocalistenprijs van het Nederlands Jazzconcours Breda, zorgde voor een beslissende wending in haar carrière. Vanaf dat moment trad Mackintosh veelvuldig op in binnen- en buitenland en stond ze meerdere malen op het North Sea Jazz Festival.

In 1993 debuteede Mackintosh met haar jazzalbum It’s not perfect to be easy en kreeg zij direct erkenning in de vorm van een Edison Jazz-nominatie. In 1994 verscheen de cd This is the Strangest Life I've Ever Known, in 1997 gevolgd door het album Seasons.

Omdat Mackintosh zich als artiest wilde blijven ontwikkelen, richtte zij in 1998 haar eigen 'Lils Mackintosh & The Swing Cats' op. Daarnaast keerde ze terug naar het theater, waar ze samenwerkte met de Beets Brothers, de Stylus Horns en het Rosenberg Trio.

Haar vierde album, Black girl, een ode de Amerikaanse blueszanger en gitarist Huddie Ledbetter, werd geproduceerd door Hans Dulfer en leverde haar in 2000 de Edison Jazz Award op. Haar vijfde cd, In the wee small hours of the morning, was een intieme liveopname in het Bimhuis in Amsterdam en was in 2002 een van de eerste opnamen die op het audiofiele SACD werd uitgebracht. In dat jaar was Mackintosh samen met Hans Dulfer te zien op de jazz-dvd The Beets Brothers Live In Holland.

De samenwerking met tenorsaxofonist Wouter Kiers leidde in 2005 tot het conceptalbum Comes love; daarnaast bleef Mackintosh veel optreden in binnen- en buitenland.

Na een paar tumultueuze jaren kwam Mackintosh in 2008 met het album About crazy, waarin ze haar persoonlijke ervaringen verwerkte. Daarnaast wilde zij een album maken waarin het karakteristieke Hammondorgel veelvuldig gebruikt zou worden. Dit album markeerde ook de start van de langdurige samenwerking met de tenorsaxofonist Clous van Mechelen.

Het album A fine romance werd in 2010 uitgebracht en is een geremasterde versie van haar debuutalbum. Op dit album werd veel aandacht besteed aan de balans tussen stem en band en het bereiken van een zeer hoge geluidskwaliteit. Deze uitgave werd veelal als referentie gebruikt bij het demonstreren van hoogwaardige geluidsapparatuur.

Mackintosh begon in 1995 met het geven van workshops en masterclasses. Op jazzfestivals en muziekscholen begeleidde ze jonge talenten in het leren gebruiken van alle mogelijkheden van de stem, de presentatie op een podium en het overwinnen van plankenkoorts.

Mackintosh geeft tegenwoordig (2011) maandelijks een masterclass in Amsterdam.

• It's not perfect to be easy (1993)
• This is the strangest life I've ever known (1994)
• Seasons (1997)
• Black girl (1999)
• Comes love (2005)
• About crazy (2008)
• A fine romance (2010)
• 40 years on stage (2012)

• In the wee small hours of the morning (2002)

• Beets Brothers Live in Holland met Hans Dulfer en Lils Mackintosh (2003)

• Beets Brothers - Live in Holland (cd, 2003)
• The Andrew Read Trio - Winter of my dreams (2004)
• The Dutch Swing College Band - A Happy Dixie Christmas (2005)
• The Dutch Swing College Band - When you're Smiling (2007)