Lijst van onderdelen van Te land, ter zee en in de lucht

Dit onderdeel gaat anders dan andere onderdelen van het programma als Tobbedansen en Hoog en droog. Het speelt zich niet af op een baan maar op een racecircuit, waarbij het de bedoeling is dat de kandidaten in auto's deelnemen aan verschillende races.

Badkuiprace was een onderdeel waarbij de deelnemers moesten proberen al varend per badkuip op het water zo snel mogelijk de eindstreep te bereiken.

Naast punten voor snelheid konden deelnemers ook punten krijgen voor de originaliteit van hun vaartuig.

Dit onderdeel is sinds 1987 deel van Te land, ter zee en in de lucht. Het is in 1995 gestopt om uiteindelijk, dertien jaar later, in 2008 voor het eerst weer gedaan te worden. Dit was in Tirol.

In dit onderdeel moeten de kandidaten in een slee of iets dergelijks van een besneeuwde berg afglijden, listige bochten nemen en hindernissen overwinnen om uiteindelijk beneden de finishbel te raken.

Toen het onderdeel in 2008 na dertien jaar weer terugkeerde, was de baan aanzienlijk breder dan tot 1995 en zat er maar één bocht in, die overigens ruimer was dan voorheen.

Dit onderdeel werd in 1987 tot 1995 ook in de avond gepresenteerd. In 1995 gebeurde een ongeluk waarbij een deelnemer tegen een lamp botste. Hierdoor is het programma direct in de avond stopgezet, en wordt het alleen gepresenteerd wanneer de zon schijnt. Dat was 13 jaar tot 2008 mogelijk.

De Aanhanger Wint was tussen 1995 en 1997 een onderdeel van Te land, ter zee en in de lucht.

Hierin zitten twee voertuigen aan elkaar gekoppeld. Bij een splitsing in het parcours moeten deze twee voertuigen los van elkaar verdergaan en elk een ander traject afleggen.

Dit onderdeel werd alleen in 1998 en 1999 gedaan.

De voertuigen mochten niet vooruit door middel van kettingaandrijving, maar door rolaandrijving. De bedoeling is dat de kandidaten eerst van een schans naar beneden gaan en vervolgens over een baan. Het obstakel van dit onderdeel is een zeer scherpe bocht die ergens halverwege in de baan zit. De kandidaten eindigen dan in het water waar ze dan zelfstandig nog naar de finishbel moeten varen.

Fiets 'm 'r in is sinds 1982 een onderdeel van het amusementsprogramma Te land, ter zee en in de lucht.

Dit onderdeel begint op een podium en de kandidaten moeten met een fiets o.i.d. over een smalle baan rijden, die in het midden nog een stukje smaller is. Aan de overkant aangekomen moeten de kandidaten dan de bel luiden.

Sinds 2007 heeft dit onderdeel een extra regel: de kandidaten mogen het voorwiel van hun fiets niet zien, aangezien het dan te makkelijk wordt om de overkant te bereiken.

Freewheelen (ook wel Dan maar de lucht in) is sinds 1984 een onderdeel van het programma.

Dit onderdeel gaat niet om de snelheid, maar om de afstand. Het gaat erom dat de kandidaten eerst via een schans naar beneden rijden en dan hun voertuig op een lange baan rijdende houden om vervolgens zo dicht mogelijk aan het einde van de baan tot stilstand te komen en dan wordt er gemeten. De kandidaten mogen bij het remmen niet de baan raken. Halverwege de baan zit een houten wiebelbrug, waardoor de kandidaten voortijdig te water kunnen raken. Vallen ze via de brug of de baan het water in, is er geen meting. Om een meting te laten plaatsvinden mogen de kandidaten maximaal 5 meter van het einde van de baan verwijderd zijn. De winnaars van dit onderdeel kwamen meestal tot vlak aan de waterkant. Vanaf 2001 werd het onderdeel enkele jaren niet gedaan om in 2004 weer gespeeld te worden.

In de jaren 80 werd er naast Freewheelen ook het onderdeel Dan maar de lucht in gedaan. Deze twee onderdelen werden toen in 1 aflevering uitgezonden. In Dan maar de lucht in moesten kandidaten in maximaal 3 minuten vanuit een kist van twee bij twee meter die op het water drijft zo hoog mogelijk zien te komen door het bouwen van een toren.

In de jaren '80 zat er nog geen brug in de baan. Toen zat er een bocht in de baan.

Dit onderdeel bestaat sinds 1994.

De kandidaten starten op een schans van 4 meter hoog. Deze schans wordt gevolgd door een baan waar de kandidaten overheen moeten rijden. Op het einde moet het voertuig nog een heuveltje op en dan met behulp van een ring die boven op het voertuig gemonteerd is, over een staaf heen schuiven en die staaf glijdt dan, met voertuig eraan, naar de bel, die boven een bak water hangt.

Een uitzondering van dit spelprincipe was 1996, toen was er geen heuvel van de partij. De staaf met de bel hing boven een gat in de baan waaronder zich water van het pretpark bevond. De heuvel werd echter wel vervangen door een C-bocht, even voor de staaf.

Wedstrijdtraject Heen en weer. De gele pijl geeft de route aan.

Heen en weer is sinds 1992 een onderdeel van het programma. Oorspronkelijk werd dit spel alleen in 1992 en 1993 gedaan, maar ook sinds 2005 is het onderdeel.

De kandidaten beginnen bovenaan op een schans van vijf meter hoog. Dan moeten de kandidaten een bocht nemen. Als ze de bocht gehaald hebben, gaan de kandidaten via een schans omhoog en vanaf dat moment rijden ze achteruit. Achteruitrijdend moeten de kandidaten dan de finishlijn bereiken. Er is geen bel die geluid moet worden, op het moment dat de finishlijn geraakt is, wordt de tijd gestopt.

Sinds 1986 is dit een onderdeel van het programma.

Over water zijn twee staaldraden van ongeveer 25 meter gespannen, 70 centimeter uit elkaar. De kandidaten moeten met een voertuig balancerend proberen naar de overkant te rijden, glijden of lopen waar ze dan de finishbel moeten luiden.

In de beginjaren had Hoog en droog nog een tweede onderdeel. Hier gingen de voertuigen niet over de kabels, maar er onderlangs.

Dit onderdeel werd alleen in 1996 gedaan.

De kandidaten komen aan een zelfgemaakte kabelbaan naar beneden en deze kabelbaan moet worden losgekoppeld van de kabel, zodat hij in een gemarkeerd gebied op het water landt. Uiteindelijk varen ze dan over de finish heen en degene die dit het snelste doet, wint.

In dit onderdeel moeten de kandidaten proberen met een zelfgemaakte constructie binnen een tijdslimiet lopend een zo groot mogelijke afstand over het water af te leggen. De tijd wordt gestart en gestopt door middel van een startpistool. Zodra de tijd gestopt is, mag de kandidaat niet meer verder en wordt gekeken hoe ver hij of zij is gekomen. Degene die de grootste afstand heeft afgelegd wint.

Dit onderdeel had twee versies.

De oorspronkelijke versie had enige gelijkenis met Tobbedansen, alleen niet met bootjes. Het was het de bedoeling om van een schans met een zelfgebouwd voertuig op ski's naar beneden te razen en dan de bel te raken. In de meeste gevallen hing deze bel onder water.

In 1998 werd Met Glans van de Schans in een aangepaste versie gedaan. Van een helling moesten de kandidaten naar beneden razen en als ze het water raken, er zo ver mogelijk over scheren. De kandidaat die het verst komt, wint.

Het onderdeel had enige gelijkenis met Fiets 'm 'r in, want ook in dat onderdeel moet er over een smalle baan worden gereden. De voertuigen waarmee over deze smalle baan wordt gereden, moeten minimaal vier wielen hebben. Buiten de achterassen hangt zowel links als rechts een kandidaat die het voertuig in evenwicht houdt als deze over de smalle baan rijdt. Als het team aan de overkant is gekomen, kunnen ze de tijd laten stoppen door de finishbel te luiden.

Dit onderdeel werd in 2000 voor het eerst en in 2004 voor het laatst gedaan. Het werd vaak opgenomen op dezelfde locatie als Fiets 'm 'r in en vaak tegelijk met dat onderdeel, zodat ze hetzelfde decor konden gebruiken.

In dit onderdeel zaten kandidaten in een slee voortgetrokken of geduwd door een groep schaatsers. De bedoeling was dat de groep schaatsers moet de slee zo hard laten gaan dat de slee op het eind een kleine helling op kan en kan finishen doordat de inzittende de finishbel luidt.

Dit onderdeel werd alleen in 2001, 2002 en 2003 gedaan.

Dit onderdeel is het enige onderdeel waarbij de deelnemers hun constructie (een bootje) ter plekke in elkaar zetten. Hiervoor krijgen ze maximaal drie uur de tijd. Ze krijgen een vooraf samengesteld basisbouwpakket en verf.

Na de drie uur worden de bootjes naar het wedstrijdtraject vervoerd. Het wedstrijdtraject bestaat uit een paar ronde schijven die met behulp van touw aan elkaar zitten. Hier gaat één kandidaat te voet overheen, terwijl het bootje, met daarin de andere kandidaten, langs de schijven vaart naar de laatste schijf. Als zowel het bootje als de lopende persoon bij de laatste schijf gearriveerd zijn, geven de kandidaten in het bootje een estafettestokje aan de kandidaat die op de schijf staat. Als dit is gebeurd, mag deze kandidaat de finishbel luiden. Dit mag alleen met de hand, niet met het stokje.

Dit onderdeel werd alleen in 1994 gedaan.

In dit onderdeel moesten kandidaten een constructie over een balk heen duwen. Aan de overkant moesten ze een bel luiden om de tijd te stoppen. Alle constructies waren gebouwd op het onderstel van een bed.

Dit onderdeel werd alleen in 1998 gedaan.

In dit onderdeel zaten kandidaten op een wagen die wordt geduwd. De bedoeling was dat de kandidaten die duwen, de wagen zo hard laten gaan, dat deze een helling kan nemen en kan finishen doordat de inzittende de finishbel luidt. De heuvel was ingesmeerd met groene zeep.

In dit onderdeel werden kandidaten in hun zelfgemaakte wagen over een smalle baan voortgetrokken door iemand die aan het eind aan een lier draaide. Een van de kandidaten balanceerde boven op de wagen en werd beschoten door iemand aan een voetbalkanon. Als de kandidaat blijft staan tot het einde van de baan, kan hij/zij de bel luiden. Als deze echter zijn balans verliest, valt hij/zij in het water en is er geen tijd.

Hedendaags wedstrijdtraject Snel Naar De Bel

Snel Naar De Bel is sinds 1999 een onderdeel van het televisieprogramma Te land, ter zee en in de lucht.

De kandidaten beginnen boven op een schans. Dan moeten ze over een baan rijden. Op het eind van de baan moeten ze afremmen, dan mogen ze niet op de baan lopen en dan moeten ze nog een afstand van 3 meter overbruggen om de bel te bereiken met behulp van een verlengstuk op het voertuig (zonder op de baan of in het water te komen) of door vanaf het voertuig gewoon naar de bel te springen om deze vervolgens te luiden. De snelste tijden liggen meestal rond de 8 seconden.

In de beginfase van Snel naar de bel werd er nog een tweede spel bij Snel naar de bel gedaan. Hier was het ook de bedoeling om op het eind het voertuig tot stilstand te brengen. Dan moet er een kandidaat het voertuig uit en die moest over een smalle balk naar de bel lopen.

Het onderdeel bestaat sinds 1978 en begint op een glijhelling van vijf meter hoog, die is ingesmeerd met groene zeep. Daar gaan de deelnemers in een boot naar beneden en de bedoeling is dan om zo snel mogelijk over het water te scheren en de bel te raken. Niet iedereen slaagt erin de bel te raken. Sommige kandidaten springen te vroeg en anderen drijven voortijdig af.

Het ontwerp waarbij een kleiner vaartuig gelanceerd wordt zodra het glijtuig het water raakt, is sinds jaren het meest succesvol om snelle tijden te halen. De snelste tijden liggen meestal onder de 5 seconden.

Het onderdeel dankt zijn naam aan de plaats waar het voor het eerst werd gespeeld, namelijk Harlingen. De bijnaam van Harlingers luidt namelijk "Tobbedansers". Dit omdat men vroeger een wollen kledingstof vervaardigde in Harlingen, bekend als Harlinger bont. Om het wol te reinigen werd het in grote tobbes met water gedaan, waarin men het al trappelend en met blote voeten reinigde. Vandaar de naam "Tobbedansers".

Bij Tobbedansen Speciaal moeten de kandidaten met het voertuig zoveel vaart maken dat ze met het vaartuig een schuinlopend platform omhoog kunnen, waar gebeld moet worden. Deze variant van Tobbedansen werd in 1986 voor het eerst gedaan, toen nog als onderdeel van het standaard Tobbedansen. In 2001 en 2003 werd er een Tobbedansen-special met oud-Tobbedansen-deelnemers gepresenteerd.

Dit onderdeel werd van 1992 t/m 2002 gespeeld.

In dit onderdeel moeten kandidaten met een zelfgemaakt vaartuig over water een stuk varen en tegelijkertijd een constructie opzetten (zoals een ladder), erin klimmen en de bel luiden, die op een hoogte van ongeveer 8 meter hangt. De snelste tijden in dit onderdeel liggen meestal rond de 15 seconden.

De snelste tijd ooit neergezet bij dit onderdeel is 13.64 seconde, in 1999.

Vlieg er eens uit was het allereerste onderdeel van het programma.

In dit onderdeel is het de bedoeling om met een zelfgemaakt vliegtoestel zonder motor van een verhoging van 8 meter hoog te springen en dan zo lang mogelijk boven het water te blijven. Op het moment dat het water wordt geraakt, wordt de tijd stilgezet. De meeste mensen vielen gelijk in het water, totdat iemand het idee kreeg om met een parapente mee te doen. Hierna ging bijna iedereen dit doen en was de lol er snel af. Om die reden is het onderdeel uiteindelijk stopgezet.