Leïla Slimani

Leila Slimani is opgegroeid in een Franstalig gezin in Marokko. Haar vader was bankier en een hoge Marokkaanse ambtenaar. Hij was eveneens staatssecretaris en voorzitter van de Marokkaanse voetbalbond. Haar moeder is KNO-arts. Ze is van Frans-Algerijnse afkomst. Leila Slimani heeft twee zussen.

Leïla Slimani doorliep een Franstalige middelbare school in Rabat, het Lycée Descartes. In 1999 ging ze naar Parijs om te studeren aan het Sciences Po. Na haar afstuderen in 2008 werkte ze bij het weekblad Jeune Afrique. Ze schreef vooral over Noord-Afrika. In 2012 nam ze ontslag om zich te wijden aan literair schrijven. Ze bleef tegelijkertijd werken voor Jeune Afrique als freelance journaliste.[1]

Leïla Slimani is in 2008 getrouwd met een bankier. Het echtpaar heeft een zoon en een dochter, geboren in 2011 en in 2017.

In de tweede ronde van de presidentsverkiezingen van 2017 in Frankrijk steunde ze de kandidatuur van Emmanuel Macron. Op 6 november 2017 werd zij benoemd tot de persoonlijke vertegenwoordiger van president Emmanuel Macron voor de Francophonie.[2]

Slimani (2018)

In 2014 publiceerde ze haar eerste roman Dans le jardin de l'ogre (Nederlandse titel: In de tuin van het beest[3]). De roman gaat over een seksverslaafde journaliste en moeder. Een vrouw (Adèle), die haar eenzaamheid en haar innerlijke leegte probeert tegen te gaan met vreugdeloze seks. Het is tevens een aanklacht tegen de benepen seksuele cultuur in Marokko, het geboorteland van de auteur.

Voor haar tweede roman Een zachte hand ontving ze de Prix Goncourt 2016. Deze roman opent met het gewelddadige einde van twee jonge kinderen. Daarna begint het verhaal opnieuw. Een jong echtpaar zoekt een oppas voor hun jonge kinderen omdat de moeder (Myriam) haar werk als advocaat weer wil hervatten. Ze vinden een geweldige oppas (Louise), die voor de kinderen zorgt en alle taken in huis op zich neemt. Langzaam maar zeker gaat het echter mis. De verhouding tussen Myriam en Louise verslechtert. Myriam denkt dat ze als moeder tekort schiet. En voor Louise wordt het gezin een obsessie die eindigt met het drama waarmee het boek begint.[1] [4] [5] [6]

In 2017 verscheen haar boek Sexe et mensonges (vert. Seks en leugens) waarin zij de heersende dubbele seksuele moraal in de Marokkaanse gemeenschap aan de orde stelt. In haar boek heeft ze de seksuele ervaringen opgetekend van vrouwen in Marokko. Ze moeten voldoen aan puriteinse verwachtingen: voor hen gelden regels die niet voor mannen gelden. Slimani stelt dat het onderdrukken van vrouwelijke seksualiteit niet alleen een Marokkaans probleem is en dat het fout is om de schuld hiervoor uitsluitend bij de Islam te leggen. Zij stelt dat het wereldwijd probleem is.[7]

• 2013 La Baie de Dakhla. Itinérance enchantée entre mer et désert, Casablanca, Malika Éditions, 200 p.
• 2014 Dans le jardin de l'ogre, Paris, Éditions Gallimard, 214 p. Nederlandse vertaling: In de tuin van het beest. Vertaling door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2018. 176 pag.
• 2016 Chanson douce, Paris, Éditions Gallimard, 226 p. Nederlandse vertaling: Een zachte hand. Vertaling door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2017. 192 p.
• 2016 Le diable est dans les détails, La Tour-d'Aigues, Éditions de l'Aube, 62 p.
• 2017 Sexe et mensonges. La vie sexuelle au Maroc, Paris, Les Arènes, 200 p. Nederlandse vertaling: Seks en leugens. Gesprekken met Islamitische vrouwen. Vertaling door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2018. 192 pag.
• 2017 Paroles d'honneur, Paris, Les Arènes, 110 p.
• 2017 Simone Veil, mon héroïne, Éditions de l'Aube, 96 p.

• VIAF ID: 311024933 (Personal) Permalink: https://viaf.org/viaf/311024933