Lexingtonklasse (slagkruiser)

Deze grote schepen hadden een langlopende ontwikkeling. Het originele 1916 ontwerp was een waterverplaatsing van 34.300 ton met een hoofdbatterij van tien 356mm-kanonnen, relatief lichte bepantsering en een snelheid van 35 knopen. Tegen 1919 waren deze plannen veranderd door de ervaringen in de Eerste Wereldoorlog en ze werden uitgerust met 406mm-kanonnen, betere bescherming en iets lagere snelheid.

De Lexington-klasse slagkruisers zouden, als ze voltooid zouden zijn zoals gepland, onvoorstelbaar snel en zwaar bewapend zijn, maar zouden een bepantsering hebben welke niet veel beter was dan die van de allereerste slagkruisers. Ze waren gepland om uitgerust te worden met acht 406mm-kanonnen in vier koepels, maar waren slechts beschermd door een pantsergordel van 178 mm. Dit laatste was voldoende tegen wapens van kruisers, maar compleet inadequaat tegen wapens van een vijandelijk slagschip of slagkruiser. Met dat in het achterhoofd representeerden ze de ultieme evolutie van het originele "super-kruiser" concept, gelijk aan de Courageous-klasse, in plaats van zwaar bepantserde slagkruisers te zijn, zoals de HMS Hood of de Japanse Amagis-klasse.

Sommigen opperden dat, daar zelfs de kleinste reductie in de bepantsering het schip weerloos maakte tegen elk vijandelijk slagschip en slagkruiser, tijd en geld bespaard konden worden door de complete bepantsering te verwijderen. Echter, werd er geconstateerd dat er weinig praktisch nut was voor de kruiser-verkenner concept, daar de 16-inch-kanonnen als overkill beschouwd werden voor kruisers en kleinere schepen, terwijl gebrek aan bepantsering inhield dat de Lexingtons niet dichtbij genoeg konden komen van de grotere schepen om ze te gebruiken.

Toch maakten de motoren benodigd om deze schepen voort te stuwen met 33 knopen, de ontwerpsnelheid, deze schepen tot snelle, flexibele vliegdekschepen.

De bouw van de Lexington-klasse schepen werd opgehouden door andere prioriteiten tijdens de Eerste Wereldoorlog, en geen van hen werd neergelegd tot midden jaren '20. De maritieme beperkings conferentie in Washington D.C. het volgende jaar had deze dure slagkruisers als een van de belangrijkste doelen. Na de aanname van de Washington Naval Treaty, werd hun constructie gestopt in februari 1922. Het verdrag stond de conversie van twee van de slagkruisers tot vliegdekschip toe. Dit werden de USS Lexington (CV-2) en USS Saratoga (CV-3). De andere vier schepen werden officieel afgeblazen in augustus 1923 en werden gesloopt op de helling.

De Lexington-klasse bestond uit zes schepen, in aanbouw op vier locaties.

De Lexington verlaat de haven van San Diego in 1941.

1. Lexington (CV-2, ex-CC-1) - kiel gelegd in Quincy, Massachusetts, januari 1921 werd vliegdekschip CV-2. Diende als vliegdekschip en ging ten onder tijdens de Slag in de Koraalzee in 1942.
2. Constellation (CC-2) - kiellegging in Newport News, Virginia augustus 1920. Afgeblazen en gesloopt.
3. Saratoga (CV-3, ex-CC-3) - Kiellegging in Camden, New Jersey, september 1920. Werd vliegdekschip CV-3, omdat ze verder gevorderd was dan de Consellation. Diende als vliegdekschip en zonk tijdens atoomtesten in 1946.
4. Ranger (CC-4) - kiellegging in Newport News, Virginia, juni 1921. Afgeblazen en gesloopt.
5. Constitution (CC-5) - kiellegging in Philadelphia, Pennsylvania, september 1920. Afgeblazen en gesloopt.
6. United States (CC-6) - kiellegging in Philadelphia, Pennsylvania, september 1920. Afgeblazen en gesloopt.

• Lexingtonklasse voor de verdere levensloop van de vliegdekschepen.

• (en) Global Security CC-1 Lexington Class