Käte Bosse-Griffiths

Käte Bosse groeide op in Wittenberg, de stad van Luther, in een Lutheraanse familie. De familie van moederskant was in de 19e eeuw bekeerd van het jodendom naar het Lutheranisme. Haar vader was de gynaecoloog Paul Bosse (1991 - 1947), hoofdchirurg van de stadskliniek van Wittenberg; haar moeder was Käthe Levin (1886 - 1944). De intelligente en levenslustige Bosse studeerde aan het Melanchthon Gymnasium in Wittenberg. Zij studeerde verder geschiedenis aan de universiteiten van Berlijn, Bonn en München. In 1935 behaalde ze in München een doctoraat in de klassieke filologie en Egyptologie met haar werk 'Die menschliche Figur in der Rundplastik der ägyptischen Spätzeit von der XXII. bis zur XXX. Dynastie.'[1]. Dit werk werd in 1936 gepubliceerd, een zwaar jaar voor de familie Bosse. Het joodse verleden van haar moeders familie werd bestraft door de nazi's. Bosse had weliswaar een mooie positie als egyptologe in het Rijksmuseum van Berlijn (1936) doch het was een gevaarlijke positie omwille van de familiale achtergrond van haar moeder. Zij ontvluchtte de nazi's nog datzelfde jaar. Bosse emigreerde naar Engeland[2].

In 1936 verloor haar vader zijn positie in het stadsziekenhuis en stichtte een privé-kliniek. De plaats van haar vader was ingenomen door een nazi-arts. Een tante van Bosse pleegde zelfmoord omdat de oom, een Duitse officier, geen promotie meer kon krijgen in het leger omwille van haar joodse afkomst. De moeder van Bosse werd in 1944 opgepakt en gedood in het vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück[3][4]. De broer (ook arts) en twee zussen van Bosse werden opgepakt doch overleefden de oorlog. De familie in Wittenberg die het overleefde in 1945, bevond zich voortaan onder het regime van Oost-Duitsland, wat andere problemen veroorzaakte[5]. Zowel het nazisme als het communisme zouden het literaire werk van Bosse zwaar tekenen.

Käte Bosse werkte als briljante egyptologe eerst in het Petrie museum van de University College van Londen. Nadien werkte ze in Ashmolean Museum en Somerville College van de universiteit van Oxford. Zowel in Londen als Oxford gaf ze les over de Egyptische oudheid. In 1939 huwde ze met de egyptoloog Gwyn John Griffiths, afkomstig uit Wales en onderzoeker in Oxford. Ze voegde de naam Griffiths aan haar familienaam toe. Via haar man kreeg ze de intellectuele interesse in de Keltische cultuur en het Welsh als taal. Ze leerde deze taal in de eerste jaren van het huwelijk; ze sprak het vloeiend, met een Duits accent. Het koppel verhuisde naar Zuid-Wales.

Het echtpaar woonde in het dorp Pentre, gemeente Cxn Rhondda. Haar man was professor geworden van Oudheidkundige Geschiedenis aan de universiteit van Swansea (1945). Zijzelf was benoemd tot archivaris in het museum van Swansea, wat ze op een gedreven wijze zou blijven doen tot haar oppensioenstelling in 1994[6]. Het koppel sticht een literaire kring, waar in het Welsh gediscuteerd werd over maatschappelijke onderwerpen en richtten een tijdschrift op Y Fflam (De Vlam)[7].

Bosse ontpopte zich als een getalenteerd auteur in het Welsh[8][9]. Zij schreef zowel novelles als niet-fictie werken. De onderwerpen waren divers: politiek, samenleving, vrouwenemancipatie en thema's die in het Wales van de jaren '50 als 'avant-garde' beschouwd werden, zoals bijvoorbeeld: de rol van de vrouw bij overspel van haar man. In het Welsh bestonden er nauwelijks tot geen teksten over zulke onderwerpen. Ook schreef ze over kruidengeneeskunde en bijgeloof. Wanneer ze schreef over de link tussen de Keltische cultuur en Duitsland, was dit begrijpelijkerwijs de eerst maal dat iemand hierover publiceerde.

De beide zonen van het koppel, Robat en Heini, publiceren eveneens in het Welsh.

In de jaren 1970 werd het museum van Swansea uitgebreid met een nieuwe afdeling Egyptische werken. Deze waren afkomstig van Londen uit de Wellcome Collection. Boss, 60 jaar oud, keerde terug naar haar jeugdliefde, namelijk opzoekwerk en kunstobjecten beschrijven uit het Oude Egypte[10]. Hierbij betreurde zij ironisch dat 'Wales geen piramiden kent'. Zij overleed in Swansea in 1998.