Kunstgras
Kunstgras is een kunstmatige variant van gras en wordt onder meer in de sportwereld toegepast als gewoon gras niet toereikend wordt geacht. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn als het gras niet goed kan gedijen omdat het veld beschut of binnen ligt.
Veel verschillende sporten als hockey, honkbal, softbal, voetbal, korfbal, tennis, golf en football kunnen op kunstgras worden gespeeld. Kunstgras kan ook toegepast worden in woon- en werkomgevingen, zoals in tuinen, op (dak)terrassen en rond zwembaden. Koninklijke Ten Cate uit Almelo is een van de belangrijkste producenten.
Typen
Voor voetbal zijn er verschillende soorten kunstgras in de handel. Deze verschillen door de gebruikte garens en door de vulling die kan bestaan uit bijvoorbeeld zand, rubber of kurk. Voor de tuin, balkon of dakterras zijn andere kwaliteiten beschikbaar. Deze behoeven geen inzanding of rubberen granulaat.
Voordelen
Kunstgrasvelden behoeven weinig onderhoud en zijn veelal redelijk slijtvast, maar zijn niet bespeelbaar als er sneeuw op ligt.
Afhankelijk van de toepassing kan worden gekozen voor een passende graslengte en -dikte, evenals een gewenste kleur. Zo werd in 2012 tijdens de Olympische Zomerspelen in Londen op een blauwe kunstgrasmat gehockeyd vanwege de verwachting dat de bal op het televisiescherm beter te volgen zou zijn; de reacties gaven echter geen aanleiding dit experiment voort te zetten.
Nadelen
Omdat kunstgras uit kunststof bestaat treedt er meer wrijving op bij slidings en dergelijke, wat voor brandwonden kan zorgen. Sporters, waaronder voetballers, geven aan dat ze het niet als 'echt' ervaren vanwege de geur en vorm.[1] Ook kan er competitievervalsing ontstaan wanneer niet alle clubs op eenzelfde (kunst)grasmat spelen.
Sinds 2006 is er in Nederland aandacht voor de gezondheidsrisico's. In dat jaar ontstond commotie bij gebruikers van kunstgrasvelden met rubberkorrels, omdat de rubberkorrels kankerverwekkende PAK's bevatten. Onderzoek van het Nederlandse Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) wees uit dat er dermate weinig PAK's vrijkomen dat geen sprake is van een gezondheidsrisico. In 2016 ontstonden twijfels over de kwaliteit van dit RIVM-onderzoek en werden initiatieven genomen tot beter onderzoek. Een televisiereportage van Zembla bracht deze twijfel aan het licht en leidde tot veel discussie over gevaren van kunstgras, met name voor jonge kinderen. Naar aanleiding van de twijfel over de gezondheidsaspecten maakten honderden voetbalclubs met kunstgrasvelden zich zorgen over de mogelijke gezondheidsrisico’s. Ten minste 82 clubs en sommige overheden namen concrete maatregelen om het voetballen op kunstgras te beperken.[2] Ook vervolgonderzoek door het RIVM kreeg veel kritiek, via Zembla, en van hoogleraren.[3][4].
Kunstgrasmatten gaan circa tien jaar mee,, afhankelijk van de mate van gebruik en onderhoud. Kunstgrasmatten kunnen in principe grotendeels worden gerecycled, maar niet volledig.
 |
Zie de categorie Artificial turf van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |
Bronnen, noten en/of referenties
|