Kumgangsan
Kŭmgangsan (Diamantenberg) is een berg (bergregio) die deel is van het Taebaek-gebergte aan de oostkust van Noord-Korea en bij de grens met Zuid-Korea. De bergregio heeft een maximale uitbreiding van 40 kilometer in oost-westrichting en van 60 km in noord-zuidrichting. De berg zelf heeft een top van 1638 meter hoog.
Kŭmgangsan
| ||||
 | ||||
| Hoogte | 1638 m | |||
| Coördinaten | 38° 32′ NB, 128° 3′ OL | |||
| Ligging | Noord-Korea | |||
  | ||||
| Detailkaart | ||||
 | ||||
| ||||
Kumgangsan
| ||
| Hangul | 금강산 | |
| Hanja | 金剛山 | |
| Herziene Romanisatie | Geumgangsan | |
| McCune-Reischauer | Kŭmgangsan | |
Geologie
Het gesteente bestaat hoofdzakelijk uit graniet en dioriet. Door erosie is in de loop van duizenden jaren een groot aantal gesteenteformaties ontstaan. In het verleden zijn meer dan 12.000 van dergelijke formaties geteld.
Administratieve Structuur
De regio wordt in drie delen onderscheiden:
- Naekŭmgang (Binnenste diamantgebergte): met een soortenrijke, deels wereldwijd unieke planten- en dierenwereld; er zijn boeddhistische tempels en enkele nederzettingen (zoals Changan-sa, Maha-yon, Bodeogam); de hoogste top ligt in dit gedeelte.
- Oekŭmgang (Buitenste diamantgebergte): kalkrijk gedeelte, met steil oprijzende bergtoppen (zoals Sujeongbong, Ongnyeobongdem)
- Haekŭmgang (Zee-diamantgebergte) aan de kust van de Japanse Zee.
De bergen waren lange tijd middelpunt van het Koreaanse boeddhisme, waarvan de oorsprong ter plaatse teruggaat tot de eerste eeuw. In 1914 zouden er volgens Japanse opgaven omstreeks 40 kloosters met 443 monniken en 85 nonnen hebben bestaan.
Ontsluiting per spoorweg
Voor een betere ontsluiting werd tussen 1924 en 1931, toen Korea een Japanse provincie met de naam Chōsen was, een 116 km lange elektrische spoorlijn tussen de stad Cheorwon en de voet van het gebergte aangelegd. De elektriciteit werd in eigen beheer opgewekt. Met ingang van maart 1924 was de Kongosan Electric Railway Co. Ltd. het op twee na grootste commerciële opwekkingsbedrijf in Korea. Met de spoorlijn ging ook het transport van goederen sneller, omdat wegen in het bergachtige landschap vaak met grote omwegen waren aangelegd. Vanaf 1944 werd wegens de Chinees-Japanse oorlog een deel van de lijn niet meer gebruikt, de benodigde rails en andere materialen waren nodig voor baanvakken die in verband met de oorlog belangrijk waren. Het stilgelegde deel betrof Changdo–Naekŭmgang (49,0 km), een traject dat met betrekking tot de oorlog onbelangrijk was.[1]
Nadat Japan de Tweede Wereldoorlog had verloren en de twee Korea's waren ontstaan, lag het baanvak in twee landen. Wegens de Korea-oorlog en de instelling van de gedemilitariseerde zone werden aan Zuid-Koreaanse zijde de rails opgebroken. Aan de noordkant van de grens liggen de rails er nog, maar worden niet gebruikt.
Toerisme
De Kŭmgangsan-regio is al sinds honderden jaren bekend om zijn schoonheid. Vanaf de deling van Korea was het gebied rond de berg tot militaire sperzone verklaard, en daardoor voor het publiek niet toegankelijk. Pas aan het eind van de 20e eeuw werd een deel van het gebied weer voor westerse toeristen opengesteld. De regio was eerst slechts met een veerboot vanuit Zuid-Korea bereikbaar. Vanaf 2003 was het ook mogelijk per bus erheen te reizen. In 2019 besloot de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un tot afbraak van de door Zuid-Korea gebouwde hotels in de regio, die door Noord-Koreaanse gebouwen vervangen worden.[2]
Bronnen, noten en/of referenties
|
 |
Zie de categorie Kumgangsan van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |