Koninkrijk Aksum

De kerstening ving aan nadat de Romeinse keizer Constantijn de Grote bij het Edict van Milaan in 313 in het rijk vrijheid van godsdienst had doorgevoerd. Daarna liepen de dogmatische onenigheden over de natuur van Jezus Christus zo hoog op dat Constantijn zich genoodzaakt zag een concilie te laten plaatsvinden in Nicea, waar de opvattingen van Arius, een uit Alexandrië naar Syrië gevluchte geleerde, werden veroordeeld. Voor twee Syrische geleerden, Frumentius en Edesius, werd de situatie zo bedreigend dat ze vluchtten. Na een schipbreuk werden ze gevangengenomen en voor de koningin van Aksum geleid. Hij was zo onder de indruk van hun geleerdheid en hun kennis van de Griekse taal, dat hij hen aanstelde als secretaris en thesauriër en hun de opvoeding van haar zoon Ezana toevertrouwde. Zoals de Romeinse schrijver Rufinus vermeldt, bekeert Ezana, eenmaal koning geworden, zich tot het christendom en laat zich dopen door Frumentius. Dat geschiedt dus nog vóór Constantijn de Grote aan het einde van zijn leven tot deze daad over gaat. Op de Ezana-munten, geslagen na 341, verdwijnen zon en maan om plaats te maken voor het kruisteken.

Aan het einde van zijn leven verheft koning Ezana het christendom tot staatsgodsdienst, waarbij de maangod Mahrem zijn plaats moet afstaan aan de God der christenen. Als de jaartallen kloppen en koning Ezana omstreeks 360 is gestorven, zou Ethiopië na Armenië de oudste christelijke rijk kunnen zijn, aangezien Theodosius I van het Romeinse Rijk het christendom pas aan het einde van de 4e eeuw aanvaardt als staatsgodsdienst.

De beide Syriërs krijgen hun vrijheid terug. Terwijl Edesius afreist naar zijn geboorteland, begeeft Frumentius zich naar de patriarch van Alexandrië en verzoekt hem een bisschop te benoemen voor Aksum om het door hem geïntroduceerde christendom te consolideren. Wat Frumentius gehoopt had, geschiedde. Patriarch Athenasius van Alexandrië benoemt hem tot de eerste aboena van Aksum of liever, van Ethiopië, want de traditie om het hoofd van de kerk in Ethiopië te laten benoemen door de patriarch van Alexandrië blijft voortbestaan totdat Ras Tafari Makonnen, alias keizer Haile Selassie, er in 1959 in slaagt daaraan een einde te maken.

Het christendom bleef aanvankelijk beperkt tot het koninklijk hof en de onmiddellijke omgeving. In 451 vindt het Concilie van Chalcedon plaats, waar het weer gaat over de natuur van Jezus Christus. Was hij God of mens, God én mens, of eerst mens en toen God? Het eindoordeel, dat Jezus twee naturen heeft en zowel God als mens tegelijk is, heeft een schisma tot gevolg. Egypte en Syrië scheiden zich af als belijders van het miafysitisme. De miafysieten houden vast aan hun overtuiging dat Jezus Christus één goddelijk-menselijk natuur heeft. Aangezien de aboena van Ethiopië door de Koptische patriarch van Alexandrië werd benoemd, heeft deze opvatting van de Koptische kerk ook invloed op die van Ethiopië. De kerk drijft weg van de kerk van Rome en Constantinopel.

Na het concilie van Chalcedon arriveren negen bedreigde Romeinse missionarissen, de zogeheten ‘negen heiligen’, via Egypte in Ethiopië en richten hun bekeringspijlen op de bevolking van het platteland. In de Bijbel wordt het woord Ityopya geïntroduceerd en het Boek der boeken wordt vertaald in het Ge'ez, dat altijd de officiële kerktaal is gebleven, ook toen het Amhaars de officiële voertaal werd.

De ‘negen’ hebben het christendom een uiterst stevige basis verschaft, want als na de 7e eeuw de islam in alle omringende landen terrein wint, wordt het Aksumitische Rijk weliswaar beroofd van zijn grondgebied ten oosten van de Rode Zee, maar houdt het christendom, afgesneden van de rest van de christelijke wereld, niet alleen stand, maar volgt het een eigen unieke koers. De Ethiopische kerk noemt zichzelf een orthodoxe kerk, hoewel dat min of meer strijdig is met het van de Egyptenaren geërfde dogma betreffende het miafysitisme. In het Amhaars heet de Ethiopische kerk Tewahedo kerk.

In de 7de eeuw na Christus vonden de vroege volgelingen van Mohammed een toevluchtsoord in Aksum toen ze werden vervolgd door de regerende stam in Arabië. Ze kregen asiel toegediend door de Koning Armah ook wel door de moslims Ashama ibn-Abjar of Al-Najashi genoemd, na 622 keerden veel Moslims weer terug naar het Arabisch schiereiland.

Het Jodendom was er al in de pre-Aksumitische tijd toen Eritrea en Noord-Ethiopie kolonies waren van de Sabaeanse Koninkrijk. Het is nog onduidelijk hoe het daar is gekomen, volgens De tradities van de Ethiopisch-Orthodoxe Kerk en Eritrees-Orthodoxe Kerk kwam het, doordat de Prins Menelik I van Sabaea de Priesters van de Levieten stam en de 10 Geboden meenam vanuit Israel en bij de Tana rivier een Tempel bouwde waarin de 10 geboden zouden zijn. De bevolking die daar leefden zouden zich bekeren en zou ook het begin van de Falasha Volk zijn. Na de verovering van Aksum zouden ze de buit gemaakte 10 Geboden naar Aksum meenemen en in een Tempel zetten.