Kleurenfilm
Een kleurenfilm is een film in kleur en de tegenhanger van de zwart-witfilm.
Vanaf het begin van de ontwikkeling van de film heeft men geprobeerd kleurenfilms te maken om de werkelijkheid zo dicht mogelijk te benaderen. Geen van deze pogingen bleek aanvankelijk commercieel haalbaar. Daarom werden nog een hele tijd zwart-witfilms ingekleurd.
Dit inkleuren kon op verschillende manieren. Eerst en vooral was er het procedé via stencils dat werd uitgevonden door de gebroeders Pathé. Hierbij sneed men met een chirurgenmes verschillende delen uit een beeld. Deze delen werden dan ondergedompeld in een kleurbad. Nadien werden de afzonderlijke stukken gecombineerd tot één volledig beeld.
Een tweede mogelijkheid was het handmatig inkleuren. Dat deed bijvoorbeeld Georges Méliès in zijn film Ali Baba et les Quarante Voleurs (1905).
Twee verdere technieken, 'tinting' en 'toning' zijn aan elkaar verwant.
Met Technicolor kwam het eerste echte kleurensysteem op de markt. In 1915 ontstond het eerste echte kleurenfilm systeem. Hierbij werden twee negatieven met verschillende gevoeligheden - één voor blauw en één voor rood/groen - tegelijk in de camera belicht en vervolgens tegelijk afgedrukt op kleurgevoelig positief materiaal. Vanaf 1932 werden drie films met verschillende gevoeligheden voor respectievelijk rood, groen en blauw gebruikt. Bij het Technicolor procedé ontstaan de kleuren pas bij het kopiëren van de negatieven naar de vertoningskopie. Camera's voor meerstrooks kleurenfilms waren groot, zwaar en duur, en daardoor buiten de studio onbruikbaar. Nieuwsfilms werden dan ook nog tientallen jaren in zwart-wit gemaakt. Vanaf 1934 kwamen eenstrooks kleurenfilms op de markt, die in een gewone camera konden worden gebruikt.