Klaus Egge

Egge groeide op in de provincie Telemarken als zoon van een onderwijzer. Hij kreeg zijn muzikale opleiding bij Arild Sandvold (orgel) en Gustav Fr. Lange (muziektheorie) aan het conservatorium in Oslo, waar hij in 1929 afstudeerde als organist. Compositietechniek studeerde hij bij Fartein Valen. Hij studeerde vervolgens van 1937 tot 1939 bij Walter Gmeindel in Berlijn aan de Hochschule für Musik.

Van 1935 tot 1938 was hij muziekcriticus van het blad Tonekunst en sedert 1945 bij het dagblad Arbeiderbladet.

Naast zijn werk als componist en muziekpublicist had Egge ook tal van bestuursfuncties binnen allerlei instanties in de Noorse muziekwereld. Hij was voorzitter van de Norsk Komponistforening (van 1945 tot 1972), de Staatsmuziekraad en het Nationale Muziekcomité. Vanaf 1949 genoot hij een staatsstaatsstipendium. In 1953 werd Egge benoemd tot lid van de Zweedse Kungliga Musikaliska Akademie. In 1972 kreeg hij voor zijn werk de ereprijs van de Noorse cultuurraad. In 1977 werd hij onderscheiden als Commandeur in de Orde van Sint-Olaf en later ook met de Orde van de Valk.

Gedurende zijn muzikale leven doorliep hij drie stijlperioden. Tijdens de eerste, tot 1938, componeerde hij in een vrije stijl, die wel binnen de tonaliteit bleef en gebaseerd was op de Noorse volksmuziek. Daaraan voegde Egge tetrachorden toe. In de tweede periode bouwde hij dit uit op een meer klassieke wijze met gebruikmaking van contrapunt. De aard van de volksmuziek kwam weer bovendrijven in zijn derde periode na 1948, maar hij gebruikte daarbij steeds meer contrapunt en paste ook het twaalftoonsstelsel toe, voor het eerst in 1967 bij de 4e symfonie.

Zijn meest uitgevoerde werken zijn de vijf symfonieën, de drie pianoconcerten, het vioolconcert, de ouverture Tårn over Oslo (De toren boven Oslo)[1] en het celloconcert.

• Harald Herresthal: Norwegische Musik von den Anfängen bis zur Gegenwart, 2. Ausgabe, Oslo: Norsk Musikförlag, 1987, 120 p.
• Nils Grinde: Contemporary Norwegian music 1920-1980, Oslo: Universitetsförlaget, 1981.
• Nils Grinde: Norsk Musikkhistorie : Hovedlinjer i norsk musikkliv gjennom 1000 ar, Oslo: Universitetsförlaget, 1981, 417 p.
• Idar Karevold: Klaus Egge : en kraft i norsk musikkliv, in: Musikrevy. 36 (1981), pp. 89–90.
• Bjarne Kortsen: Contemporary Norwegian music - A bibliography and discography, Bergen: Kortsen, Bjarne, 1980.
• Berit Leinum: Klaus Egges to klaversonater, Studia musicologica Norvegica. 4 (1978), pp. 61–115.
• Kjell Bækkelund: Norske komponister: Conrad Baden, Antonio Bibalo, Bjarne Brustad, Edvard. Fliflet Bræin, Klaus Egge, Eivind Groven, Egil Hovland, Olav Kielland, Johan Kvandal, Finn Mortensen, Arne Nordheim, Knut Nystedt, Carl Gustav Sparre Olsen, Øistein Sommerfeldt, Harald Sæverud, Gunnar Sønstevold, Geirr Tveitt, Oslo: Tiden, 1977. 190 p.
• Klaus Egge – de store formenes komponist, Festskrift til Klaus Egges 70-årsdag, Drammen, 1976.
• Arne Nordheim: Klaus Egges nye symfoni. Et blikk i partituret, in: Dansk Musiktidsskrift. 34 (1959), S. 249-252.
• Ingmar Bengtsson: Modern nordisk musik: Fjorton tonsättare om egna verk
• Hampus Huldt-Nystrøm: Klaus Egge : Komposisjoner, Lyche, 47 p.

• (no) Biografie door Morten Eide Pedersen op de "Store Norske Leksikon" internetpagina
• (en) Biografie door Dag Trygve Henriksen op de internetpagina van Norwegian Institue of Recorded Sound^{[dode link]}
• (no) Biografie op Ballade.no, de internetpagina van de Noorse muziekcentrale (gearchiveerd)
• (en) Muziek van Klaus Egge op platenlabel Aurora