Kinderdoopsel

Kinderdoopsel of kinderdoop is de doop van kleine kinderen. Het kinderdoopsel wordt veelal in de eerste dagen of weken van het leven van een kind toegediend en vindt doorgaans plaats tijdens een kerkelijke bijeenkomst.

Een kind dat gedoopt wordt

De rituele handeling van het doopsel is een traditie in de verschillende christelijke kerken. Het vindt zijn oorsprong in het Nieuwe Testament (Handelingen van de Apostelen (16:15) en de Eerste brief van Paulus aan de Korintiërs (1:16)) en in uitdrukkelijke getuigenissen uit de tweede eeuw na Christus. In het prille begin van het ontstaan van de Kerk gebeurde het vaak dat hele gezinnen het doopsel ontvingen.

In de Rooms-Katholieke Kerk is het kinderdoopsel gebruikelijk, omdat een kind bij de geboorte nog steeds de erfzonde bezit. Als het ongedoopt - en dus nog belast met de erfzonde - stierf, zou het niet in de Hemel komen maar in het Voorgeborchte (daartegen diende de Nooddoop). Tegenwoordig staat het Doopsel voor de opname van het pasgeboren kind in de gemeenschap van de Moederkerk.

Ook in de traditionele protestantse kerken (gereformeerde, lutherse en anglicaanse) is de kinderdoop gebruikelijk. Wel staan sommige gemeenten (onder meer in de Nederlands Gereformeerde Kerken) het toe wanneer ouders hun jonge kinderen niet willen laten dopen, om hun kinderen zelf deze keuze op latere leeftijd te geven. Veelal worden kinderen dan opgedragen in plaats van gedoopt. De reden hiervoor is dat men van mening is dat de doop alleen mag worden toegediend wanneer iemand tot geloof in Christus als Verlosser is gekomen en daarvan publiekelijk belijdenis heeft afgelegd.

Kerkgenootschappen waar enkel de volwassendoop wordt toegepast zijn onder andere de baptisten, de (vrije) evangelische gemeenten, de charismatische Pinkster- en Volle Evangeliegemeenten, maar ook de veel oudere, maar doorgaans veel minder orthodoxe, doopsgezinde gemeente, die ontstaan is ten tijde van de Reformatie en waaruit het baptisme is voortgekomen.