Kabinet-Berlusconi III

Het kabinet-Berlusconi III is een Italiaanse regering die op 23 april 2005 werd gevormd. Het kabinet regeerde slechts iets meer dan een jaar. Op 5 mei 2006 bood premier Silvio Berlusconi namens zijn kabinet zijn ontslag aan bij president Carlo Azeglio Ciampi.

Politiek in Italië

Politiek in Italië

Portaal   Politiek
Portaal   Italië

Ontstaan

Het Kabinet-Berlusconi III was in feite een voortzetting van het Kabinet-Berlusconi II, de langstzittende naoorlogse regering van Italië, die ten val kwam na de voor het Huis van de Vrijheden (Berlusconi's coalitie) desastreus verlopen regionale verkiezingen van 3 en 4 april 2005. De coalitiepartijen hielden toen slechts stand in de regio's Venetië en Lombardije. De UDC en NPSI, twee coalitiepartijen binnen het Huis van de Vrijheden, trokken daarop hun ministers terug uit het kabinet.

Nadat Berlusconi het ontslag van zijn kabinet had ingediend, gaf president Ciampi hem de opdracht om een nieuwe regering te vormen. Het op 23 april 2005 gepresenteerde Kabinet-Berlusconi III bestond uit dezelfde partijen, maar deels andere ministers. Ook werd een nieuw regeringsprogramma gepresenteerd, waarin - op aandringen van de UDC en de Alleanza Nazionale - wat minder aandacht werd besteed aan belastingverlagingen en wat meer aan sociaal-economische problemen.

Einde

Een jaar later verloor Berlusconi's coalitie de Italiaanse parlementsverkiezingen van 2006, die werden gewonnen door zijn rivaal Romano Prodi, leider van de alliantie De Unie. Prodi vormde een nieuw kabinet. Op 17 mei 2006 werden Prodi en zijn ministersploeg ingezworen door de nieuwe Italiaanse president, Giorgio Napolitano.

Compositie

Het Kabinet-Berlusconi bestond uit 99 personen, een record in de Italiaanse geschiedenis. Er waren 27 ministers (inclusief de premier), 9 onderministers en 63 staatssecretarissen.

De partijen die deel uitmaakten van de coalitieregering (Huis van de Vrijheden) waren:

Daarnaast maakten 4 partijloze ("technocratische") ministers deel uit van het kabinet.

Ministers

Minister-president

De Italiaanse minister-president (Presidente del Consiglio) was Silvio Berlusconi (FI); vicepremiers waren Gianfranco Fini (AN) en Giulio Tremonti (FI).

Ministers (met portefeuille)

Ministers zonder portefeuille
  • Regionale Zaken (Affari regionali): Enrico La Loggia (FI)
  • Uitvoering van het Regeringsprogramma (Attuazione programma di governo): Stefano Caldoro (NPSI)
  • Openbare Werken (Funziona pubblica): Mario Baccini (UDC)
  • Vernieuwing en Techniek (Innovazione e tecnologie): Lucio Stanca (partijloos)
  • Italianen buiten de landsgrenzen (Italiani nel mondo): Mirko Tremaglia (AN)
  • Gelijke kansen (Pari opportunità): Stefania Prestigiacomo (FI)
  • Europese Zaken (Politiche comunitarie): Giorgio La Malfa (PRI)
  • Bestuurlijke Vernieuwing (Riforme istituzionali e devoluzione): Roberto Calderoli (LN)
  • Parlementaire rapportage (Rapporti con il parlamento): Carlo Amedeo Giovanardi (UDC)
  • Ontwikkeling van de Territoriale Samenhang (Sviluppo e coesione territoriale): Gianfranco Miccichè (FI)

Zie ook
Kabinet in Italië (Republiek)

De Gasperi II · De Gasperi III · De Gasperi IV · De Gasperi V · De Gasperi VI · De Gasperi VII · De Gasperi VIII · Pella · Fanfani I · Scelba · Segni I · Zoli · Fanfani II · Segni II · Tambroni · Fanfani III · Fanfani IV · Leone I · Moro I · Moro II · Moro III · Leone II · Rumor I · Rumor II · Rumor III · Colombo · Andreotti I · Andreotti II · Rumor IV · Rumor V · Moro IV · Moro V · Andreotti III · Andreotti IV · Andreotti V · Cossiga I · Cossiga II · Forlani · Spadolini I · Spadolini II · Fanfani V · Craxi I · Craxi II · Fanfani VI · Goria · De Mita · Andreotti VI · Andreotti VII · Amato I · Ciampi · Berlusconi I · Dini · Prodi I · D'Alema I · D'Alema II · Amato II · Berlusconi II · Berlusconi III · Prodi II · Berlusconi IV · Monti · Letta · Renzi · Gentiloni · Conte I · Conte II

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.