Kaasmijt

De kaasmijt is in 1622 ontdekt door Cornelis Drebbel met zijn zelfgebouwde microscoop; en in 1694 uitgebreid beschreven door Antoni van Leeuwenhoek. Hij werd destijds beschouwd als het allerkleinste diertje. Een volwassen kaasmijt meet 0,5 mm, is harig en roomkleurig, en heeft acht kale pootjes. In de eerste levensfase, als larve, heeft hij zes pootjes. Een volwassen kaasmijt leeft 60 tot 70 dagen. Een vrouwtje legt 20 tot 30 eitjes per dag, in totaal ongeveer 800 in haar hele leven. Een eitje doet er 10 dagen over om uit te groeien tot een volwassen kaasmijt. Om in leven te blijven heeft hij een warme vochtige ruimte nodig.

Kaasmijten kunnen in grote menigte, tot 2000 mijten per cm², in de korst van oude harde kazen voorkomen en een laag stof op de kaas veroorzaken. De stof ontstaat door de uitwerpselen en afgestoten huidjes bij vervellingen van de mijt. De kaas kan zover aangetast zijn dat deze niet meer voor menselijke consumptie geschikt is. Sommige mensen zijn allergisch voor kaasmijt.

Enkele kaassoorten worden opzettelijk met de kaasmijt behandeld om een pikante smaak te verkrijgen. De bekendste is de Franse mimolette.[1]

Een andere bekende mijtkaas is de Duitse Milbenkäse (mijtkaas) die in Würchwitz al meer dan 300 jaar wordt geproduceerd.[2] In Würchwitz staat zelfs een standbeeld van de kaasmijt.