Joris Luyendijk

Luyendijk volgde het Gemeentelijk Gymnasium in Hilversum en studeerde aan de UvA politicologie, geschiedenis, Arabische en religieuze antropologie in Amsterdam, Kansas (Verenigde Staten) en Caïro (Egypte). Zijn studietijd in Caïro in 1995 leverde het boek Een goede man slaat soms zijn vrouw op en een doctoraal religieuze antropologie met specialisatie Arabische wereld. Daarna werd hij, tussen 1998 en 2003, correspondent voor de Volkskrant en Radio 1 in achtereenvolgens Caïro, Beiroet en Oost-Jeruzalem, later ook voor NRC Handelsblad en de NOS. In maart 2001 publiceerde hij Een tipje van de sluier, nog voordat het verband tussen moslimextremisme en terrorisme een breed punt van discussie werd. Door de aanslagen op 11 september 2001 werd het boek een bestseller.[1][2] In april 2002 ontving Luyendijk Het Gouden Pennetje voor zijn berichtgeving vanuit het Midden-Oosten na de aanslagen van 11 september.

Luyendijk in 2006

Van 2003 tot 2011 woonde hij weer in Amsterdam. Over zijn ervaringen als journalist in het Midden-Oosten schreef hij het boek Het zijn net mensen. Dit boek gaat over de onmogelijkheid van goede, objectieve journalistieke berichtgeving in het Midden-Oosten. De problemen die hij beschrijft gaan tevens over de onmogelijkheid van vrijuit spreken in dictaturen en de kracht van propaganda. Hiervoor ontving hij in 2006 de Dick Scherpenzeel Prijs en in datzelfde jaar werd hij uitgeroepen tot Journalist van het Jaar. In 2007 won hij de NS Publieksprijs en in 2010 de Prix des Assises du journalisme, de eerste keer dat deze prijs naar een niet-Fransman ging.[3]

In 2006 en 2007 presenteerde Luyendijk het VPRO-interviewprogramma Zomergasten. Winter 2007-2008 presenteerde hij Wintergasten bij de VPRO, de winterse tegenhanger van Zomergasten, waarvoor hij sprak met Naomi Klein, Desmond Tutu en Garri Kasparov. In de winter van 2008-2009 presenteerde hij wederom Wintergasten met deze keer als gasten: Isabel Allende, Jeffrey Sachs en Tariq Ramadan.

Luyendijk, die al vanaf 2007 incidenteel Met het Oog op Morgen presenteerde, was van maart 2010 tot en met 27 januari 2011 de vaste presentator van de maandageditie van dit radioprogramma. In het voorjaar van 2010 bekleedde Luyendijk de Leonardoleerstoel aan de Universiteit van Tilburg. In 2010 gaf hij tevens de Kees Lunshoflezing, met als resultaat het boek Je hebt het niet van mij, maar...: een maand aan het Binnenhof.

In 2011 verhuisde Luyendijk met zijn gezin naar Londen, waar hij voor The Guardian vanuit antropologisch perspectief een blog over de financiële wereld van de Londense City ging bijhouden.[4][5] Het avontuur resulteerde in 2015 in het boek Dit kan niet waar zijn: onder bankiers, waarvan de conclusie is dat de instellingen die ervoor moeten zorgen dat de economie functioneert de wereld in de afgrond kunnen doen storten. In 2015 werden er van het boek 306.866 exemplaren verkocht. Het was daarmee het best verkochte boek van dat jaar.[6]

• 1998: Een goede man slaat soms zijn vrouw
• 2001: Een tipje van de sluier: islam voor beginners
• 2006: Het zijn net mensen: beelden uit het Midden-Oosten
• 2008: Het maakbare nieuws: antwoord op Joris Luyendijk: buitenlandcorrespondenten over hun werk (medewerking)
• 2010: Je hebt het niet van mij, maar...: een maand aan het Binnenhof
• 2015: Dit kan niet waar zijn: onder bankiers
• 2017: Kunnen we praten ISBN 9789045034140
• 2019: Hoop ISBN 9789492493644 (redactie)
• 2020: Pessimisme is voor losers ISBN 9789463820486 (samen met schrijver Cees van Lede)
• 2020: Op de rand van een nieuwe tijd ISBN 9789463820486 (samen met schrijver Cees van Lede)

De politica Louise Vonhoff-Luijendijk was zijn tante.[7]

• Eigen website
• Joris Luyendijk Banking Blog, The Guardian
• Joris Luyendijk Weblog, NRC Handelsblad
• Artikelen Luyendijk op nrc.nl
• De Groene Leonardo's, weblog Leonardoleerstoel

Wikiquote heeft een of meer citaten van of over Joris Luyendijk.

Zie de categorie Joris Luyendijk van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.