Joost Schaberg

Schaberg groeide op in Rotterdam als vierde kind van een reserveofficier bij de Infanterie. Schaberg was van plan na zijn HBS naar de Technische Hogeschool in Delft te gaan studeren, maar hij moest in dienst bij het artillerie-meetregiment van de landmacht, waar bleek dat hij zijn interesse voor techniek erin kwijt kon.

In de jaren dat Schaberg in de Landmacht diende vervulde hij vele functies binnen de Artillerie en binnen de Landmachtstaf en publiceerde als luitenant vaktijdschriften. In 1980 werd hij bevorderd tot generaal-majoor en benoemd tot plaatsvervangend Bevelhebber der Landstrijdkrachten, tevens Inspecteur Reserve Personeel KL. Na vier jaar als Plv. BLS te hebben gediend sloot Schaberg zijn veertigjarige militaire carrière in 1984 af; voor zijn verdiensten, integriteit en inzet kreeg hij de Bronzen soldaat met bijbehorend gouden erekoord. Ook na zijn militaire carrière zette Schaberg zich nog steeds in voor de landmacht. Zo was hij van 1985 t/m 1995 Voorzitter van het Legermuseum te Delft en schreef in dagbladen als Trouw, NRC Handelsblad en de Volkskrant diverse opinie-artikelen en columns over het reilen en zeilen binnen de krijgsmacht.

In 2007 werd bij Schaberg ongeneeslijke kanker geconstateerd en op 29 maart 2008 overleed Schaberg op 81-jarige leeftijd. Zijn uitvaart had hij voor zijn dood grotendeels geregeld, op de dienst was er een landmachttrompetter die het 'Signaal Taptoe' blies.

Schaberg was onderscheiden als Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw, Officier in de Orde van Oranje-Nassau met de zwaarden, Officierskruis met cijfer 35, Officier in de Legion of Merit van de VS en kreeg in 1995 bij zijn afscheid als voorzitter van het Legermuseum van de Koninklijke Nederlandse Vereniging 'Ons Leger' de Prins Mauritsmedaille.