Johanna I van Navarra

Johanna werd geboren in Bar-sur-Seine, Champagne als een prinses uit het Huis van Blois. Het volgend jaar, na de dood van haar vader, werd ze benoemd tot gravin van Champagne en koningin van Navarra. Haar moeder Blanche werd regent en beschermvrouw van Navarra tijdens haar dochters kinderjaren. Diversen machten onder de adel, zowel binnen als buitenland zochten manieren om misbruik te maken van de kleine erfgenaam en de "zwakke" moeder regentes. Dit draaide er op uit dat Johanna en haar moeder bescherming zochten aan het Franse hof bij Filips III van Frankrijk. Ze arriveerde in 1274 in Frankrijk en bij het Verdrag van Orleans in 1275, werd bepaald dat Johanna uitgehuwd werd aan een zoon van Filips (Lodewijk of Filips); hierdoor werd het bestuur van Navarra onder de hoede en bescherming van de koning van Frankrijk gesteld.

Ze was koningin van Navarra (1274-1305) en werd in 1284 de tweede echtgenote van koning Filips IV van Frankrijk, ook Filips de Schone genoemd.

Hun kinderen (waaronder drie latere Franse koningen) waren:

• Margaretha (1287-1294)
• Lodewijk X (1289-1316)
• Blanca (1291-1294)
• Isabella (1292-1358), gehuwd met Eduard II van Engeland (1284-1327)
• Filips V (1293-1322)
• Karel IV (1294-1328)
• Robert (1296-1308)

In 1301 bracht ze een bezoek aan Brugge waar ze koel werd ontvangen. Toen haar oom, Robert II van Artesië, van de Franse koning de opdracht kreeg om de opstandige Vlamingen aan te pakken en de, tijdens de Brugse Metten, omgekomen Fransen en Fransgezinden te wreken, gaf ze hem het volgende mee:

Omgebracht moeten ze, allen moeten ze worden omgebracht, zonder onderscheid van leeftijd en geslacht, vrouwen, mannen, grijsaards en kinderen.

Het Franse leger trok Vlaanderen binnen en deze actie leidde tot de Guldensporenslag waarbij Robert II van Artesië sneuvelde.