Jens Juel

Hij was een buitenechtelijke zoon van Vilhelmine Elisabeth Juel (1725–1799). Zij was huishoudster op Wedellsborg, een oude herenhoeve van de familie Wedell. Het is niet zeker wie de vader was, maar vermoed wordt dat dit kamerheer Jens Juel (1707-1775) was.[5] Toen Jens junior een jaar oud was, huwde Vilhelmine met Jørgen Jørgensen (1724–1796) in Gamborg waar Jens opgroeide.

Hij uitte al vroeg het plezier dat hij had in de kunst van het schilderen. Na zijn eerste communie kwam hij in de leer bij schilder Johann Michael Gehrman in Hamburg, waar hij zo'n 5-6 jaar hard werkte om schilder te worden (1760 tot 1764-65). Hij creëerde zich al snel een naam als schilder van portretten, landschappen, etc. Twee van die schilderijen worden bewaard in de Hamburger Kunsthalle.[5]

Hij was nog maar net over de twintig toen hij in 1765-66 werd toegelaten aan de Koninklijke Deense Kunstacademie. Hier kon hij vooraanstaande portretschilders als directeur C.G. Pilo en professor Peder Als aan het werk zien.[6] Ook won hij er twee gouden medailles voor zijn werken. Hij won de kleine gouden medaille in 1767 voor zijn schilderij: David salves af Samuel en de grote gouden medaille in 1771 voor zijn schilderij: Mardochai Triumf[3]

In 1772 verliet Jens Juel Kopenhagen en verbleef achtereenvolgens in Hamburg en Dresden, voordat hij in 1774 naar Rome vertrok,[6] waar hij in het gezelschap van andere Deense kunstenaars verkeerde zoals Abildgaard, Hartman Beeken, Johan Christian Almer, Nicolai Dajon, Niels Rode en Simon Malcho. Na twee jaar verliet hij in 1776 Italië en trok naar Parijs waar hij de Franse meesters bestudeerde.[6] Vervolgens reisde hij in 1777 naar Zwitserland waar hij verbleef bij natuurwetenschapper Charles Bonnet (1720-1793), die op zijn landgoed een kleine groep Deense kunstenaars om zich verzameld had zoals graveur Clemens, Plötz en Malcho. In Genève kreeg Juel snel de reputatie een uitmuntend kunstenaar te zijn. Zo tekende hij Isabelle de Charrière voor een schilderij met een duplicaat, welke hij maakte in 1777.[7] Op zijn weg terug naar Denemarken bezocht hij in 1779 Kassel en Hamburg. Hier ontmoette hij een Duitse verlichtingsdichter, Friedrich Klopstock, en schilderde hij "Messiadens Digter".[5]

In 1780 kwam hij aan in Kopenhagen waar hij in de daaropvolgende jaren werkte als portretschilder van de koninklijke familie, de adel en de rijke burgerij.[5] De leden van de Koninklijke Deense Kunstacademie, Johan Edvard Mandelberg, Andreas Weidenhaupt en Nicolai Abildgaard, stemden op 4 april 1782 unaniem voor de aanstelling van Juel als penningmeester van de academie. Tot zijn leerlingen behoorden onder andere Caspar David Friedrich, Conrad Christian Bøhndel, Frederik Petersen en Philipp Otto Runge. In april 1784 werd hij als adjunct-professor aangenomen bij de academie, waarvan hij van 1795-97 en van 1799 tot aan zijn dood in 1802 directeur was.[5]

Op 9 februari 1790 huwde hij de twintigjarige Rosine Dørschel (1771-1831), dochter van Christoffer Dørschel (1719-1782) en Cathrine Margrethe Køhne (1737-1792). Zij kregen ten minste zes kinderen, zonen en dochters. De meesten stierven op jonge leeftijd. De Deense kunstenaar C.W. Eckersberg trouwde achtereenvolgens met twee van hun dochters: eerst met Julie Juel (1791-1827) en daarna met de jongere Susanna Juel (1793-1840).[6]

Juel werd 57 jaar en stierf eind 1802. Zijn vrouw Rosine overleed in 1831. Jens werd begraven op Assistens Kirkegård in Kopenhagen.