Jean Defraigne

Als doctor in de rechten aan de Universiteit van Luik vestigde Defraigne zich als advocaat in Luik en was tevens plaatsvervangend vrederechter.

Hij begon een politieke loopbaan voor de PLP en werd voor deze partij in 1964 verkozen tot gemeenteraadslid van Luik, een mandaat dat hij tot in 1988 uitoefende. Van 1971 tot 1973 was hij er schepen van Handel, Middenstand en Toerisme.

In 1965 werd hij verkozen tot lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers voor het arrondissement Luik, een mandaat dat hij tot in 1974 behield. Vervolgens zetelde hij van 1974 tot 1977 voor hetzelfde arrondissement in de Belgische Senaat. Nadat de PLP omgevormd werd tot PRL, zetelde hij van 1977 tot 1989 opnieuw in de Kamer. Voor enkele maanden in 1980 en van 1981 tot 1988 was Defraigne voorzitter van de Kamer. Van 1971 tot 1980 zetelde hij automatisch ook in de Franse Cultuurraad, waar hij van 1971 tot 1973 PLP-fractieleider was, en van 1980 tot 1989 in de Waalse Gewestraad en de Raad van de Franse Gemeenschap.

Hij volgde ook een ministeriële loopbaan: van 1973 tot 1974 was hij staatssecretaris van Regionale Economie en van 1974 tot 1976 was hij daarna minister van Openbare Werken. In juli 1976 nam hij ontslag als minister na een budgettair meningsverschil met premier Leo Tindemans.

In 1983 werd hij benoemd tot minister van Staat. In juni 1989 verliet hij de nationale Belgische politiek nadat hij verkozen werd tot lid van het Europees Parlement, waarvan hij tot in 1994 lid bleef.

Als militant van de Waalse Beweging was hij van 1970 tot 1971 ook lid van het Waals National Congres en van 1982 tot 1998 was hij ondervoorzitter van het Institut Jules Destrée. Ook was hij een voorstander van de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. Zijn dochter Christine Defraigne volgde hem op in de politiek.

Hij stierf in 2016 op 86-jarige leeftijd.[1]

• Fiche Defraigne op connaitrelawallonie.be.