Johannes Brugman

Hij behoorde tot de franciscaanse tak van de observanten en sloot zich aan bij een groep monniken in Amsterdam die een nieuw klooster wilden stichten.[2] Hiertoe hield hij een aantal vurige preken, waarvan later het gezegde praten als Brugman is afgeleid. Filips de Goede stond vervolgens het bouwen van een nieuw klooster toe.
Omdat de uitdrukking verwijst naar de persoon Brugman, dient Brugman in deze context met een hoofdletter te worden geschreven.[3]

Brugman is vooral bekend van zijn reizen, waarmee hij veel mensen probeerde te overtuigen in preken om een eenvoudig christelijk leven te leiden. Hij begon zijn predikreizen in Rijnland en Westfalen, maar zijn echte faam begon toen hij rond 1452 begon rond te trekken in de IJsselvallei.

Terugkerende thema's in Brugmans preken waren: gokzucht, zondagsontheiliging, burgeroorlogen (tussen Schieringers en Vetkopers) en steekpartijen op de kermis. Zijn preken sloegen bij de mensen aan, omdat hij niet naar rangen en standen keek; iedereen was voor hem gelijk. Brugman preekte daarnaast zowel in kerken, kloosters als in het openbaar: in de open lucht of op dorps- en stadspleinen. In 1452 preekte Brugman in Groningen, in 1453 stichtte hij een klooster te Hamm in Westfalen, het jaar erna was hij gardiaan (kloosteroverste) in Sluis. In 1455 bezocht hij al prekende Bolsward (waar onenigheid was over het stadsrecht en Brugman bemiddelde om tot nieuwe formuleringen te komen), Zwolle, Kampen, Vollenhove, Deventer, Arnhem en Nijmegen. In 1456 Hamm en Middelburg, en in 1457 Münster en Kampen. In 1458 volgden nog 's-Gravenhage, Bocholt en Zutphen, daarna Arnhem (1459) en opnieuw Zutphen en Deventer (1460).

In Kampen preekte Brugman in 1455 vanaf het bordes van de stad maar liefst vijf uur achter elkaar. Na afloop beloonde het stadsbestuur hem met tarwe en een partij zoete wijn. Ook in andere plaatsen kreeg Brugman na zijn godsdienstige speeches wijn cadeau.[4]

Brugman was ook een dichter. Hij schreef enkele geestelijke liederen waaronder "Ic heb ghejaecht mijn leven lanc" en een hagiografie over Liduina van Schiedam die in 1433 overleed. Er kwamen daarvan drie delen uit, deel 1 verscheen in 1433, deel 2 in 1448 en deel 3 in 1456. Hij is verder de schrijver van het boek Speculum Imperfectionis (Spiegel der onvolkomenheid) waarin hij oproept tot strikte naleving van de regel van Franciscus van Assisi.[5]