Jacques Chaban-Delmas

Jacques Chaban-Delmas werd geboren als Jacques Delmas. Hij studeerde rechten aan de Sorbonne-universiteit en volgde een militaire opleiding aan de academie van Saint-Cyr. Voor de oorlog was hij actief als journalist en als ambtenaar.[1] De naam Chaban dankte hij aan zijn rol bij de Résistance tijdens de Tweede Wereldoorlog, alwaar hij deze naam gebruikte als pseudoniem. Na de oorlog liet hij zijn naam officieel veranderen naar Chaban-Delmas. Bij de Résistance nam hij onder andere deel aan de Bevrijding van Parijs.

Na de oorlog werd Chaban-Delmas lid van de Républicains Radicaux et Radicaux-Socialistes en vervolgens de RPF. Hij vertegenwoordigde deze partij bij de Franse Nationale Vergadering. In 1947 werd hij burgemeester van Bordeaux, een positie die hij gedurende 48 jaar behield.

In 1953, toen de RPF zich opsplitste, werd Chaban-Delmas hoofd van de Union of Republicans for Social Action en president van de gaullistische partij. Een jaar later voegde hij zich bij het kabinet van Pierre Mendès France. Van 1957 tot 1958 was hij minister van defensie.

Nadat de Gaullisten in 1958 aan de macht kwamen, hielp Chaban-Delmas met de oprichting van de UNR. Hij werd tevens verkozen tot voorzitter van de Franse Nationale Vergadering. Deze functie behield hij tot 1969.

In 1969, toen Georges Pompidou werd verkozen tot president, benoemde hij Chaban-Delmas tot premier. Hij kreeg te kampen met de nasleep van de mei 1968-crisis, welke volgens hem te wijten was aan een verstarde en door conflicten verscheurde gemeenschap. Chaban-Delmas probeerde als oplossing een volgens hem “nieuwe samenleving” te promoten. Hij verminderde de grip van de overheid op de massamedia. Dit werd hem niet in dank afgenomen door met name de conservatieve tak van de gaullisten. In 1972 werd hij mede door alle kritiek gedwongen zijn ontslag in te dienen als premier.

Twee jaar later, na de dood van president Pompidou, deed Chaban-Delmas zelf een greep naar het presidentschap. Hij kreeg slechts 15,10% van de stemmen. Wel werd Chaban-Delmas nog tweemaal voorzitter van de Franse Nationale Vergadering.

In 1995 ging Chaban-Delmas met pensioen.

Behalve als politicus was Chaban-Delmas ook een fanatiek sporter. Zo speelde hij voor de Tweede Wereldoorlog tennis voor de Racing Club de France en rugby voor de Stade Français. Ook na de oorlog bleef hij actief in sport. Zo was hij in 1965 finalist bij het dubbelspel voor senioren van het Roland Garros. In 1970 werd hij bij dit toernooi kampioen.

• Chaban-Delmas wordt gespeeld door Julien Boisselier in de docu-fictie Le Grand Charles, welke gebaseerd is op het leven van Charles de Gaulle.
• Chaban-Delmas werd gespeeld door Alain Delon in de film Paris brûle-t-il? uit 1966.